In de Verenigde Staten is het album al enige tijd uit en sindsdien heeft Kelly Clarkson het zwaar te verduren. Zo zag ze zich genoodzaakt haar tour af te zeggen, ontsloeg ze haar manager en doen de geruchten de ronde dat haar platenmaatschappij niet gelukkig was met de richting die ze met haar muziek op ging en trok daarom aan de rem. Dit alles heeft een negatieve weerslag gehad op de verkoopcijfers. Aan de andere kant, als je van je vorige album liefst elf miljoen stuks verkoopt, zijn achterblijvende verkoopcijfers uiterst relatief.
Het eerste nummer en tevens de eerste single is het nummer ‘Never Again’ en klinkt opvallend stevig. Het past ook wel goed bij de tekst, want Kelly is boos en teleurgesteld. ‘One Minute’ is wat meer up-tempo en is een goede mix van rock, pop en dance. ‘Hole’ is een opvallend nummer, het is namelijk wel heel erg rock-georiënteerd. Vuige gitaren, een stevig refrein en staccato drums strijden om de hoofdrol. Al met al inderdaad een opvallend begin van de cd.
Als de eerste klanken van ‘Sober’ de ruimte vullen, lijkt de invloed van de platenmaatschappij toch bewaarheid te worden. Het nummer is niet alleen de ballad, maar ook de tweede single. En bovendien aanmerkelijk rustiger. Wederom is de toon die Kelly Clarkson aanslaat niet bepaald de lichtste. Dat geldt eveneens voor ‘Don’t Waste Your Time’. Ook dit nummer is pop-rock, maar de nadruk ligt stevig op de eerst genoemde. Voor ‘Judas’ is die volgorde precies omgekeerd.
Van een geheel andere orde is het bijzonder ingetogen ‘Be Still’. Het nummer luistert absoluut lekker weg, maar vormt wel een wat vreemde eend in de bijt. ‘How I Feel’ luistert zeer zeker niet lekker weg. Het is een nietszeggend twaalf in een dozijn fabriekspopliedje. En het is een klein raadsel hoe dit nummer de weg naar de cd heeft weten te vinden. Vooral omdat Kelly Clarkson in haar biografie weet te vertellen dat ze uit liefst dertig nummers een zorgvuldige selectie heeft gemaakt. Het zal wel heel laat geweest zijn toen ze het besluit nam. Tenenkrommend is het enige juiste woord. Het laatste opvallende nummer is ‘Irvine’, waarop Kelly Clarkson laat horen niet alleen goed te kunnen zingen , maar ook een veelzijdig zangeres te zijn.
My December is een cd die op twee gedachten lijkt te hinken. Enerzijds zijn er stevige, rock-georiënteerde nummers, anderzijds poprock nummers. Het lijkt inderdaad alsof Kelly Clarkson toch gezwicht is voor de druk en dat is jammer. Een ander minpunt is de teneur van haar teksten die op den duur toch wel irritant neerslachtig zijn. Tot slot had het album best een nummer of drie minder kunnen bevatten. Maar goed, een halfslachtig album van Kelly Clarkson is nog altijd een stuk beter dan albums van veel van haar collega zangeressen.
The Enemy - We´ll Live and Die in these Towns De band: Nóg zo’n “The” bandje. Nóg een Myspace bandje. Nóg een bandje...
.jpg)
The National - Boxer The National moet je ergens plaatsen tussen Tindersticks, Madrugada en,...