De muziek van de band is doorgeëvolueerd naar vrij rustige rock waarin nog amper sporen te vinden zijn van de vroegere hardcore. Op de nieuwe plaat wordt de emotionele rock van het viertal vermengd met vleugjes postrock. Dit is mooi te horen in ‘Circles’; een bijna-ballad die eindigt in een mooi, door gitaar gedomineerd, betoverend slot. Wat meer elementaire poprock is te horen in ‘In Exile’ wat enigszins naar het werk van U2 neigt. Zo zijn er ook wel vergelijkingen te trekken met bands als Coldplay en Snow Patrol. Deels is dit op het conto te schrijven van zanger Dustin Kensrue die een mooie melancholieke stem heeft die in de vele rustige stukken wel wat lijkt op die van Chris Martin (Coldplay). Kensrue heeft in het verleden al eens aangegeven dat al het geschreeuw zijn stem aantast. Mogelijk dat dit de reden is dat hij bijna alleen nog maar zijn normale zangstem gebruikt. Een bijzonder goede keus. In de wat hardere songs ‘At The Last’ en ‘Talking Through Glass’ zijn nog wat sporen post-hardcore te ontdekken, maar daar houdt het wel mee op. In het uitzonderlijk mooie en ingehouden ‘Wood & Wire’ lijkt de band enigszins op Radiohead, en vooral in het prachtige titelnummer gaat de band heel sterk die kant op. Op het hele album is eigenlijk geen slecht nummer te vinden, waarbij Thrice alle invloeden tot een samenhangend geheel heeft gesmeed.
De band is volwassen geworden en een uitstekende tegenhanger van het melancholieke Britse geluid. Op Beggars laten de heren horen niet onder te doen voor de grote namen uit Engeland en verdienen ze het om op grote schaal door te breken. Als de band zich op deze manier blijft ontwikkelen moet het mooiste nog komen.
Eerdere recensies van Thrice:
- 21-04-2006: Vheissu.
Diablo Swing Orchestra - Sing Along Songs for the Damned & DeliriousHet verhaal gaat dat het voorgeslacht van de bandleden van Diabolo Swing...
Harm - The Nine Je hebt goede bands, je hebt slechte bands, je hebt harde bands, je hebt...