VERSLAG: Peacedog 2005

Peacedog 2005 - deel 2

Vreemde eend in de programmering is de afsluiter in de grote zaal, Callisto. Geen opgefokte hardcore, geen snelle metalriffs en al helemaal geen stuiterend publiek. Deze Finnen moeten het hebben van lang uitgesponnen, atmosferische, grotendeels instrumentale composities, zelden korter dan acht minuten. Doommetal? Misschien, maar de ruimte in hun muziek verraadt ook een toename aan post-rock invloeden. Deze beweging is ook al te horen op hun meest recente album True Nature Unfolds, waar de band ook al regelmatig doet denken aan hun mede Scandinaviërs van Cult of Luna. De uitvoering is niets minder dan imposant. Ondanks enkele technische problemen, weet de band binnen afzienbare tijd een indringende sfeer neer te zetten, waarin een hoofdrol is weggelegd voor logge, herhalende riffs. En met die buitengewoon goede laatste plaat op zak, zou Callisto binnenkort zomaar eens dat vrije plaatsje naast Isis, Neurosis en het eerder genoemde Cult of Luna kunnen claimen.

In vergelijking met de vorige dag is de zaterdag qua programmering een stuk afwisselender. Waar eerder hardcore de boventoon voerde, is er de tweede dag ook voldoende ruimte voor de wat kalmere muziekstijlen.

Zo legt het Utrechtse Vladimir voorzichtig hun kalme liedjes over het, dan nog voornamelijk zittende, publiek heen. De nummers van het eerder dit jaar verschenen en buitengewoon goed ontvangen album The Notion Express, klinken live al net zo overtuigend. Het subtiele, open gitaarspel hint regelmatig naar postrock, maar dan wel in een heel wat compactere vorm. Zo stopt de band nooit teveel ideeën in één nummer en wordt slechts af en toe het in het genre haast verplichte crescendo gehanteerd. Hierdoor wordt regelmatig de brug naar de popmuziek geslagen, zoals ook het Zweedse Logh dat kan. Qua dynamiek is het optreden nogal vlak, maar de mooie, emotioneel geladen climax in het slotnummer doet dat minpuntje al weer snel vergeten.

Vervolgens wordt de diversiteit in de programmering in een notendop gevangen door de Noren van Silence the Foe en het Nederlandse LPG. De eerste speelt in een mum van tijd de Kleine Zaal plat met hun aan Refused en The Hives refererende sound. Vanaf de eerste klap staat dit optreden als een huis, raakt het publiek wild en lijkt de band voor het grootste deel van de bezoekers al snel uit te groeien tot dé topper van deze Peacedog editie.

Daarmee vergeleken is LPG daarna een toonbeeld van subtiliteit. Het duurt echter even voor de band goed en wel op dreef is. De eerste nummers klinken niet overtuigend en de interessante wisselingen in tempo en stijl die hun prima album I Fear No Foe kenmerken, klinken hier haast onbeholpen. Toch herpakt LPG zich snel en vallen vooral de nummers waarin samenzang een prominente plaats geniet, in positieve zin op. Zeker wanneer aan het eind van het optreden een nummer geheel acapella wordt gebracht. Verfrissend om een band te horen die zich zelden conformeert aan geaccepteerde songstructuren. Nu nog optredens die over de gehele linie overtuigend zijn en blijven.

Een volgende publieksfavoriet blijkt de band Lampshade uit Denemarken, ook al te zien op de voorgaande editie van het Peacedog festival. Vooral zangeres Rebekka Maria lijkt de gemoederen bezig te houden. Haar houding op het podium is bescheiden, haast verlegen, maar haar stem des te indrukwekkender. Mede door die stem doet de band regelmatig denken aan Múm en Stina Nordenstam, hoewel Rebekka haar fluisterzang regelmatig afwisselt met perfect gebrachte, haast klassieke zangpartijen. De muziek daaronder is wollig en dromerig en geeft de zangeres alle kans te excelleren. Aan de reactie van het publiek te zien, zou Lampshade volgend jaar zomaar nog eens welkom zijn.