VERSLAG: Groezrock 2006

Groezrock, zaterdag deel 2

Een goede 15 jarige Groezrock is natuurlijk geen goede 15 jarige Groezrock zonder de huis hardcore band van de Main Stage, we hebben het hier vanzelfsprekend over New York hardcore koningen Sick Of It All. Doordat ik Comeback Kid helemaal heb afgezien, kom ik binnenlopen tijdens "Built To Last". Ik had graag toch weer die sterke "Good Looking Out" opener willen horen, maar de rest van de Sick Of It All show loopt zoals altijd, fantastisch. Deze oldschool heren bestaan nu al 20 jaar en dat willen ze vieren ook. Een feestje maakt Sick Of It All er altijd van, met een frontman als Lou Koller kan je bijna niet misgaan. Zijn speach over emo kids zal velen ook zijn bijgebleven met een glimlach. Zoals altijd zetten ze hier een sterke set neer, met ook wat nieuw werk! Hun nieuwe album "Death To Tyrants" laat weer het oude vertrouwde geluid horen, en live valt dit ook erg goed in de smaak bij het publiek. Een geslaagde Wall of Death in de Groezrock tent, flinke meezingers, en volop crowdsurfers. Wat ik dus van Sick Of It All gewend ben.

Vorig jaar hadden we Hatebreed in de Main Stage die het publiek verpletterde met hun metalcore, nu is het tijd voor onze Nederlandse metalcore trots Born From Pain om het Groezrock publiek in de B2B te overtuigen. Met hun stevige tourschema en hun optredens op de Persistence tour met Hatebreed en meer, is het een welverdiende plek voor deze heren om laat op de B2B te spelen. Tijd om dit te bewijzen, en dat weet Born From Pain meestal wel te doen.
Tijdens dit optreden krijg ik alleen na 3 nummers al het gevoel dat ik wel wat beters te doen heb. Niet dat ze geen goede show geven en dat het slecht klinkt, maar de eentonigheid van Born From Pain is de dodende factor. Als dit je eerste keer is dat je de band hebt gezien, zal het wel een verpletterende indruk op je hebben achtergelaten. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen.
Hoewel nummers zoals "Day of The Scorpio", "Final Nail" en "Black Gold" erg gaaf zijn, heb ik toch niet optimaal kunnen genieten van dit optreden van Born From Pain.

Na al deze serieuse hardcore, en de stemmingswisseling die enige pilsjes met zich meebrengen, begeef ik me richting de Main Stage voor onze Ierse vrienden van The Dropkick Murphy's. Ieder jaar weet Groezrock een of twee feestbands te programmeren.
Samen met Me First and The Gimmies zijn dit jaar de Ieren aan de beurt om de tent flink mee te laten bleren, bier te laten gooien, en chaotische pogo acties te creeren. Met nummers zoals "Boys on the Docks", "Barroom Hero" en de ontzettende meezinger "Wild Rover", lukt het deze Ieren voor de zoveelste keer het Groezrock publiek te overtuigen van hun mix van Ierse folkmuziek en punkrock. Opzwepend, gezellig en vooral veel plezier. Dat zijn de sleutelwoorden voor opkomende genre in de punkrock scene. Mijn enige "probleem" met dit soort bands is dat ze vaak dezelfde act en setlist hebben. Evenals Flogging Molly vorig jaar. Van mij mogen dit soort bands vaker met nieuwe grappen, een gevarieerdere setlist en een grappigere performance komen om het allemaal net iets leuker te maken.

Ik weet niet of je bekend bent met de term straight-edge, maar na een optreden van Path of Resistace zal dit je wel zijn bijgebleven. Dit zestal bestaat uit leden van voormalige grootse Earth Crisis, een van de belangrijkste straight edge bands allertijden, samen met Minor Threat en Youth of Today. Ok... wat is straight edge? Straight edge is de term voor wanneer iemand geen drugs gebruikt, geen alchohol drinkt en niet rookt. Meestal gaat dit gepaard met een vegetarische levensstijl. Veel bands waarvan alle leden straight edge zijn drukken dit ook erg door in hun muziek. En Path of Resistance is geen uitzondering. Hun snoeiharde hardcore is er duidelijk om een boodschap over te brengen. Je hebt geen middelen nodig om van je leven te genieten en om je gedachten te stimuleren of te doden. Hier hebben ze zeker een punt, maar het publiek is er vooral om van de muziek te genieten. Een paar mensen vooraan weten woord voor woord mee te zingen, en aangezien Path of Resistance over 3 zangers beschikt, waren de zangers er niet vies van om hun microfoon in het publiek te gooien en hun de rest van het nummer te laten zingen. Harde breakdowns, goede sing-alongs en met zang die straight to your face is, geeft de band hier op Groezrock de B2B een waardige afsluiting van een geweldige Groezrock in de B2B tent.

En als afsluiter voor deze 15 jarige editie van Groezrock heeft de organisatie gekozen voor niemand minder dan de oeroude punk legende Bad Religion. Begonnen in de vroege jaren 80, zijn ze gevestigd als een van de oudste punkbands die nog live spelen. Met het nodige aantal albums die ze op hun naam hebben staan, kunnen ze de uur setlist tijd die ze hebben gekregen makkelijk opvullen. "American Jesus", "Punkrock Song" en meer klassiekers passeren de tent. Deze generatie punkrock heeft veel te danken aan Bad Religion's melodische punkrock. Zelfs NOFX zanger/bassist en bassist voor Me First and The Gimme Gimmies Fat Mike zingt een stukje mee. Weliswaar veel scheller en luider als Greg Graffin. Het geluid is in het begin van het optreden erg schel en geeft een slechte indruk. Het gitaargeluid blijft het hele optreden voor mijn gevoel ook erg achter op de rest van het bandgeluid. De zang van Gregg is ook niet erg goed afgesteld. Ik zou Bad Religion de kans zeer zeker nog een keer gunnen om mij te overtuigen, maar met het geluid van deze Groezrockavond kan ik niet veel. Leuke songs, goed uitgebalanceerde setlist, maar een waardige afsluiter van het hoofdpodium?

Deze editie van Groezrock was weer een om te onthouden, dit jaar heeft de organisatie het allemaal wat grootschaliger aangepakt ten opzichte van andere jaren. Met zo rond de 10.000 bezoekers kan de organisatie zich flink tevreden stellen. Ieder jaar groeit Groezrock weer, en ieder jaar blijven ze verrassen. Ga zo door Groezrock, en tot volgend jaar!