VERSLAG: Bospop 2013

Festivalinfo was aanwezig op Bospop 2013 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 91 foto's.

VERSLAG: Jasper Klomp   Bas van Poppel  

12

Bospop 2013 Dag 1

Met de verhuizing naar het oude terrein is Bospop een maatje kleiner dan eerst. Hierdoor is het festival wel gelijk uitverkocht en is het terrein een stuk voller dan voorgaande jaren.

Opener van deze editie zijn The Jacks. Dit Nederlandse viertal maakt poprock volgens het boekje. Het klinkt allemaal aardig maar opvallend of verrassend is het niet. Het is een fijne opwarmer, en leuke muziek om ondertussen wat bonnen te halen en een eerste biertje aan de bar te halen.

Vervolgens gaat het tentprogramma van start met The Pink Floyd Sound en het is op deze vroege middag direct genieten geblazen. De heren komen uit het Limburgse Roggel, maar wat ze op het podium laten zien is van internationale allure. De basis steekt goed in elkaar en krijgt, zoals het hoort, aanvullingen waar het nodig is. Saxofoonsolo’s in ‘Shine On You Crazy Diamond’ en ‘Money’, maar ook een mooie vertolking van ‘The Great Gig In The Sky’ met zangeres Imke Heitzer. Gitarist en zanger Len David blinkt uit door zowel vocaal als instrumentaal iedere noot te raken. Zodoende weet The Pink Floyd Sound te zorgen voor een feest der herkenning en is een diepe buiging voor deze band op zijn plaats.

The Dutch Eagles staan als tweede op het hoofdpodium. Eerder bekend onder de naam ‘De Egels’ groeide de internationale belangstelling dusdanig dat ze besloten hun naam te veranderen. Met een oog op het grotere publiek covert de band ook meer dan alleen Eagles. Een uur lang allerlei rock klassiekers van deze coverband past prima op deze Bospop middag.

De mengelmoes van soul en funk die Monophonics brengt kan zelden boeien. Aan het enthousiasme van frontman Kelly Finnigan ligt het zeker niet. Het is echter moeilijk om zijn enthousiasme te delen. Bij dit soort muziek is avontuur en experiment noodzakelijk om boven te grijze massa uit te stijgen. De blazers krijgen geen ruimte om meer dan wat simpele arrangementen te laten horen. Enkel bij een ingetogen versie van ‘California Dreamin’’ weten de Amerikanen hun visitekaartje af te geven. De vele bezoekers die de zon verkiezen boven een verblijf in de tent krijgen gelijk.

Een van de opvallende namen op het affiche is Racoon. Classic rock? Nee, die titel heeft de muziek van Racoon (nog) niet. 75 minuten lang speelt de band allerlei werk in zowel Engels als Nederlands. Met korte praatjes tussen de nummers door weet zanger Bart van der Weide de aandacht van het publiek goed vast te houden. Het aantal hits dat de band de afgelopen jaren heeft gehad is na een ruim uur duidelijk, we kennen ze allemaal.

Met een zo goed als zelfde bezetting als Monophonics laten enkele van hun landgenoten later horen hoe het wel moet. JJ Grey & Mofro imponeert met een mix van soul, blues, jazz en legio andere muziekstijlen. De ritmesectie heeft er duidelijk plezier in en geeft de overige bandleden de ruimte om uit te blinken. Hammond orgel, trompet en saxofoon zijn hierbij de belangrijkste ingrediënten. Hoewel JJ Grey bepaald geen nachtegaal is, staat er wel degelijk een frontman van formaat. Charismatisch beweegt hij zich over het podium en net als bij zijn band straalt het plezier er vanaf. Het melancholieke ‘Tame A Wild One’ overtuigt evenzeer als de southern rock van ‘Orange Blossoms’. De spetterende trompetsolo aan het einde van laatstgenoemde onderstreept nog maar eens het belang van het zoeken naar avontuur.

Amy MacDonald opent met een paar korte Nederlandse woorden waar het Schotse accent duidelijk doorheen klinkt: “Goedemiddag. Hoe gaat het?” Al snel wordt duidelijk dat de singer-songwriter, tevens de jongste artiest van deze editie van Bospop, het moet hebben van haar hits. Een ruim uur lang blijft het publiek vrij stil, maar bij ‘Mr. Rock & Roll’ en ‘This Is Your Life’ en Springsteen cover ‘Dancing In The Dark’ gaan er toch de nodige handen tegen elkaar en verschijnt er een kleine glimlach op Amy’s gezicht.

Dana Fuchs Band is een graag geziene gast in Weert sinds haar optreden op Bospop 2008. De show van vandaag steekt schril af bij de zegetocht van toen. Dana Fuchs presenteert zich meer als predikante dan als zangeres. Ze blijft maar doorzagen over wereldvrede, liefde en meer zaken waarvan iedereen wel weet dat ze belangrijk zijn. Muzikaal is het begin van het optreden mager, met als dieptepunt een cover van ‘Ring Of Fire’. Vanaf het gevoelige nieuwe nummer ‘So Hard To Move’ staat de muziek meer centraal, maar dan heeft het merendeel van het publiek de tent al verlaten.

De naam Roger Hodgson is niet bij iedereen bekend, maar zodra Supertramp wordt genoemd kent iedereen het. “Is dat nummer ook van hem?” wordt veel gevraagd. Hodgson heeft een waslijst aan klassiekers geproduceerd met Supertramp en staat zichtbaar te genieten op het podium. Klassiekers als ‘The Logical Song’, ‘Give A Little Bit’, ‘Dreamer’ en ‘It’s Raining Again’ zijn bekend bij iedereen, jong en oud, en er wordt dan ook volop meegezongen en geklapt. Op het hoofdpodium zijn Roger Hodgson en zijn band de helden van de dag.

Volgens het programmaboekje is het “altijd uitkijken met zeggen dat de Limburgers van Rowwen Hèze een thuiswedstrijd spelen in Weert”, vanwege de verschillen tussen Limburgers. De band uit America speelt echter wel degelijk een thuiswedstrijd. Vanaf de eerste tonen vliegt het bier door de lucht en verandert het publiek in een kolkende menigte. Om de muzikale kwaliteiten van Rowwen Hèze te aanschouwen is het beter om een theatershow bij te wonen, maar feest maken kan de formatie wel. De setlist bevat nummers afkomstig van het laatste album Geal, maar ook dialectklassiekers als ‘De Peel In Brand’ en ‘De Neus Omhoeg’. Hoe mager sommige uitvoeringen ook zijn, het gaat er als zoete koek in bij het publiek.

De afsluiter van deze geslaagde eerste dag is Crosby, Stills & Nash. Het is een stevige rockshow waar het trio, aangevuld door een backing band, de ene na de andere klassieker ten gehore brengt. Met name de nummers van het debuut uit 1969 zorgen voor een feest der herkenning. Crosby en Nash blijken vocaal nog altijd hun mannetje te staan. Dat geldt niet voor Stephen Stills. Zijn krakerige stem is het grote minpunt van de show. Op zijn gitaarspel is echter niets aan te merken. Steeds daalt hij de trap af om dicht bij het publiek de ene na de andere solo te spelen. Met nummers als ‘Marrakesh Express’, ‘Suite: Judy Blue Eyes’ en ‘Teach Your Children’ toont Crosby, Stills & Nash zich een waardige afsluiter.

12

FOTOGRAFIE: Bianca Stommel  

12345678
Kitty, Daisy & Lewis foto Bospop 2013 Kitty, Daisy & Lewis foto Bospop 2013 Tim Christensen foto Bospop 2013 Tim Christensen foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013 Within Temptation foto Bospop 2013
 
12345678
 
festival logo

THEATERFESTIVAL DE PARADE UTRECHT: VRIJDAG 19 JULI 2013Theaterfestival de Parade reist deze zomer weer met kleurrijke tenten,...

festival logo

WERFPOP 2013 Voor de 32e keer vond Werfpop plaats in Leiden. De organisatie had weer een...