VERSLAG: London Calling 2008

London Calling - dag 2 - deel 1

Pete & the Pirates mag op dag twee van London Calling het hoofdpodium ontmaagden. Dit doen ze niet onverdienstelijk. Hoewel het er op het eerste gezicht nogal braaf en saai uitziet, is er muzikaal veel te beleven. Veel samenzang, twee hele goede gitaristen en een drummer die van wanten weet. De muziek is goed, maar slaat door de gebrekkige uitstraling nog niet zo over. Dat gaat vast veranderen als de cd van Pete & the Pirates zijn rondjes heeft gedraaid.

De muziek van Cage the Elephant blijkt beter te passen in het zuiden van Amerika dan in Engeland. Het explosieve recept van de band bevat het enthousiasme en arrogantie van de Hyves en het rockende geluid van the Black Crowes. Een hele goede combinatie om gewoon lekker vermaakt te worden. Het optreden wordt bekroond met een crowdsurf van de frontman tot aan de bar. Passend!

Get Cape. Wear Cape. Fly. scoort weinig punten met hun optreden in de grote zaal. Het duo komt met rustige luisterliedjes, die soms een beetje aan de ballads van Jack Penjate doen denken. De aandacht verslapt echter snel. Er is veel te weinig variatie en de meegenomen laptop met strijkers, blazers en andere electronica is storend dominant. Waarom is die drummer uberhaupt nog meegekomen?

De bovenzaal staat al tijdens het optreden van Get Cape. Wear Cape. Fly. hartstikke vol met mensen die wachten op One Night Only. De band lijkt wat betreft looks goed naar de Kooks gekeken te hebben. Vooraan is het dan ook dringen voor de smachtende jonge fans. Muzikaal wordt er groots ingezet. Stadionrock heet dat dan al snel. Een beetje Snow Patrol, een beetje Killers, maar om te overtuigen wordt er veel te veel op safe gespeeld. De ambitie is er in ieder geval en ze zijn nog jong, dus wie weet...

Joe Lean heeft niet voor niets een aparte vermelding in zijn band Joe Lean and the Jing Jang Jong. De beste man is, zeker in vergelijking met grijze muizen Pete & The Pirates en Get Cape. Wear Cape. Fly. een opvallende verschijning. Met zijn ultra-coole look (zijn dat schoenen met hakken?) en danspasjes van Mick Jagger weet hij wat harten te stelen, maar muzikaal stelt het allemaal erg weinig voor.

Broken Records moet het wel hebben van hun muzikale prestaties. En die mogen er zijn! Dat mag ook wel als je op de proppen komt met onder andere viool, trompet, cello, accordeon en keyboard. De band gaat voor de dramatische sound, die soms doet denken aan Arcade Fire. Er wordt afgewisseld met iets meer uptempo Balkanmuziek. Een slimme zet, waardoor de aandacht niet verslapt!