In opener ‘Cuz I’m here’ bijvoorbeeld laat de zangeres direct horen waarom zovelen haar associëren met legendes als Aretha Franklin en Ella Fitzgerald. Want wat een onvoorstelbaar doorleefd en soulvol stemgeluid heeft deze dame in huis zeg! Het tragische, bluesy karakter van de song past dan ook perfect bij haar stem. Een andere associatie die bij mij boven kwam drijven was Bettye Lavette. Zeker in dit soort songs waarin stukgelopen relaties bezongen worden, en de pijn bijna tastbaar gemaakt wordt door de zang, gaat deze vergelijking op.
Maar in de uptempo soulstamper ‘Heal yourself’ laat ze horen dat ook groovy stuff wel aan haar besteed is. Deze song staat ook op haar debuut dat inmiddels ruim tien jaar geleden verschenen is. Hoewel ik die versie niet ken, kan het haast niet anders of deze nieuwe versie is dé definitieve versie.
En zo staat er nog veel meer moois op dit album. Bijvoorbeeld het slepende ‘Fruits of my labor’ van Lucinda Williams, dat hier een prachtige uitvoering krijgt inclusief gitaarsolo met e-bow. Of het persoonlijke ‘Harder then the fall’, over haar meest recente en helaas stukgelopen relatie.
Deze ijzersterke lijn houdt Ruthie Foster helaas niet het hele album vast. Een aantal songs zijn net niet opvallend genoeg om zich te onderscheiden van de vele anderen in dit genre. Al blijft daar natuurlijk de stem die ook die mindere songs boven de middelmatigheid weet uit te laten stijgen.
Ik zou zeggen: koppel deze dame voor een volgend album aan een Joe Henry als producer, en ook dat probleem is getackled. Voor nu: een fraai album, van een dame met een dijk van een stem.
Headphone - GhostwriterZo eens in de zoveel tijd breekt er een band door waarvan je hoopt nog heel...
iO - For the Masses Guano Apes Don’t Give Me Names niet meer het grote publiek wist te bereiken...