Ook het titelnummer waarmee afgetrapt wordt, laat dit geluid horen. Tingelende gitaren, ondersteunende drums en meerstemmige koortjes luisteren de pakkende liedjes op. In het dromerige ‘Who Will I Be’ hoor je veel The Beatles terug, iets wat over de hele plaat terug komt. Ook leuke rock liedjes zoals ‘Radi-Yum’ en het afsluitende ‘Lisa, Robbi And Me’ zijn terug te vinden, waarmee de band zich van een wat ruigere kant laat horen.
Maar uiteindelijk overheersen dromerige nummers als ‘Step Out’ en ‘Jesus’. Dit zijn ook de momenten waar de band het meest uitblinkt en zich het meest comfortabel lijkt te voelen. Het drietal heeft zich dit geluid volledig eigen gemaakt en beheerst en geduldig de zomerse liedjes ingespeeld. Ze verstaan de kunst om hun composities klein te houden en geen onnodige versierselen toe te voegen. Daardoor krijgt de plaat iets verfrissends en onschuldigs.
En daarmee is No 1 een geslaagd debuut van een talentvolle band. Het is misschien allemaal nog wat ongevaarlijk en lief wat ze laten horen, maar deze ingetogen kant past de band uitstekend. Ze weten te voorkomen dat het allemaal te gezapig wordt. Wel betekent dit, dat ze hierna wat meer variatie in hun geluid moeten aanbrengen om het interessant te houden. Het maakt nieuwsgierig naar de ontwikkeling van de band de komende tijd.
The Decemberists - I`ll Be Your GirlDrie jaar na het verschijnen van What A Terrible World, What A Beatiful...
Amen Dunes - Freedom Damon McMahon, die zichzelf ook wel Amen Dunes noemt, bracht zijn...