Het album is overwegend zeer sterk en afwisselend. Opener ‘The Second Of The First’ is een uptempo-nummer, waarbij de bezetting van de band direct opvalt. De drie gitaristen schuwen energieke loopjes niet en spelen zo nu en dan tegen elkaar in, wat een zeer eigen geluid geeft. Daarna volgt ‘Falling Thunder’, een aanstekelijk nummer met een catchy refrein: “Is it any wonder/We’re on the outside/Falling like thunder/From the sky.” Ook nummer drie, ‘She’s There’, zit bomvol aanstekelijke teksten en gierende gitaren. Voor de afwisseling hebben ‘Beautiful Steven’ en ‘The Only One’, nummer vier en vijf, een iets rustiger tempo. Daarna pakt de band in ‘Cars In Space’ het tempo weer op, met een naar zenuwachtig neigende melodie zonder echt op je zenuwen te werken. Opvolger ‘Cameo’ bouwt prettig op, waarbij wederom goed te horen is dat de gitaristen net een ander ritme aanhouden.
Daarna volgen de laatste drie nummer, ‘Not Tonight’, ‘Sunglasses At The Wedding’ en ‘The Cool Change’. Deze hebben een melancholisch karakter, wat te verklaren is door de ontheemding die de bandleden hebben ervaren tijdens het touren met hun eerste plaat. Constant on the road zijn, wordt door de band eveneens als gaaf beschreven, maar het is ook slopend. Daar komt nog eens een flinke dosis hartzeer van zanger en gitarist Fran Keaney bij. Playing sideways betekent zoiets als de controle kwijt zijn, uit de bocht vliegen. Dat past goed bij de thematiek van deze laatste liedjes. Alhoewel de nummers ook goed gitaarwerk bevatten, doen ze toch net wat minder dan de eerdere aanstekelijke songs.
Over de titel gesproken: het ‘New Italy’-gedeelte verwijst niet naar een post-corona Italië, maar naar een Australisch gehucht waar drummer Marcel Tussie vandaan komt. “Eigenlijk is New Italy nauwelijks meer dan een benzinestation annex museum”, aldus Keaney in OOR. “Een soort grappige, smakeloze, idyllische replica van het echte Italië, inclusief Romeinse neppilaren. Zie de titel maar als een eerbetoon aan replica.” De gehele titel kan opgevat worden als: in een ongecontroleerde sneltreinvaart met de gehele band naar New Italy om allerlei emoties eens flink van ons af te schrijven.
Afgezien van een klein puntje van kritiek is Sideways To New Italy net als het debuutalbum een energieke plaat met catchy hooks, krachtig gitaarwerk en af en toe een goedgevonden zin. Wat vooral prettig is, is dat geen nummer hetzelfde is. Qua stijl lijkt het geheel misschien te sterk op Hope Downs. Maar ach, wat werkt, dat werkt.
Melenas - Dias RarosEen Spaanse band die bestaat uit vier vrouwelijke bandleden, dat hebben we...
Shabazz Palaces - The Don Of Diamond Dreams Wie van toegankelijke muziek houdt moet niet bij het experimentele hiphop duo...