Kenmerkend aan de sound van Ásgeir, ook wel volop bekend als Ásgeir Trausti Einarsson, is het hoge stemgeluid en de manier waarop hij elektronische elementen mixt met een fragiel gitaargeluid. Een vergelijking met City & Colour is niet geheel misplaatst, ware het dat Ásgeir net als Rivella is. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Muzikaal en tekstueel. Beiden zijn van een extra laagje voorzien, waarbij bijvoorbeeld natuurlijke elementen gebruikt worden als een weerspiegeling van de menselijke staat. Iets wat bijvoorbeeld terugkomt in ‘Like I Am’, wat gaat over het contactgemis in de pandemieperiode. Het heeft hem uiteindelijk alleen maar sterker en zelfverzekerder gemaakt. Dit verbeeldt hij als de aarde die open scheurt en zijn ware aard laat zien. “Don’t waste my time too long, just love me as I am.”
Dat deze periode ook een keerzijde had, laat hij horen met een nummer als ‘Waiting Room’, waarin hij leert om te gaan met het verlies van een dierbare. In de titeltrack komt ook een regel voorbij als: “They informed me that my lifeline was short, and for sure I’d be going soon. Didn’t want to die before I’d reached my teens, so I cried all afternoon.” Conclusie is uiteindelijk wel dat Ásgeir de tijd aan zijn kant heeft staan. En met ruim 36 minuten over tien nummers verdeeld is dat ook meer dan voldoende met zijn onbetwiste, kenmerkende en hypnotische lo-fi sound.
Muzikaal staat de elektropop wel wat meer centraal, met een uitschieter in de vorm van ‘Snowblind’. Hiermee komt hij voor de eerste keer akelig dichtbij een discosound. Verfrissend en betoverend, maar ergens ook niet helemaal in lijn met wat er vooraf ging. En dat is eigenlijk ook wel de strekking van het gehele album. Alsof de elektronische elementen de overhand hebben genomen en hij daarmee een deel van zijn authenticiteit heeft ingeleverd.
Time On My Hands bevat nog steeds verrassende elementen, zoals bijvoorbeeld de blazers op ‘Blue’ en ‘Giantess’, maar weet niet geheel de magie van het eerdere werk te vangen. Desondanks is het geen slecht album te noemen, verre van, maar echt memorabel is het ook niet. Je zou haast zeggen dat Ásgeir voor Time On My Hands iets té veel tijd en ruimte om handen had.
Sudan Archives - Natural Brown Prom Queen Sudan Archives werd in 1994 geboren als Brittney Denise Parks. Ze groeide...
The Offering - Seeing The Elephant Wie herinnert zich het eerste album HOME van The Offering nog? Wij wel!...