RECENSIE: Supersister - Nancy Never Knew

Supersister
2025-06-29 Supersister zal bij veel oudere muziekliefhebbers een ´Oh Ja!` gevoel oproepen. De Haagse band rond Robert Jan Stips – die we ook kennen van Nits – was in de jaren zeventig een van de meest avontuurlijke in het Nederlandse muzieklandschap. De vier studioalbums lieten een eclectische mix van progrock, jazz en avantgardistische uitspattingen horen. Van echt doorbreken, een kleine hit daargelaten, is het nooit echt gekomen, maar de avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber wist wel raad met de muziek van de band die in 1974 stopte met de naam Supersister. Onder een andere naam vond er nog wel wat gefröbel plaats, maar initiator Stips dook later op in Golden Earring en werd vooral bekend met Nits, waarin hij nog steeds een steunpilaar is.

Desondanks begon het weer te kriebelen en in 2019 werd Supersister weer nieuw leven in geblazen onder de naam Supersister Project. We zijn nu zes jaar verder en onder de originele bandnaam hebben we nu te maken met een heus nieuw studioalbum met de titel Nancy Never Knew dat in de titel refereert aan de debuutplaat Present From Nancy .

Voor Nancy Never Knew heeft Stips de hulp ingeroepen van niemand minder dan Rinus Gerritsen, die uiteraard de bas bespeelt en voor drums en percussie is Leon Klaasse (o.a. Powerplay, Analogues) verantwoordelijk. Een prima bezetting voor een album dat net als de platen uit de jaren zeventig weer helemaal ongrijpbaar is.

De dominant, bijna vrolijk klinkende, toetsen in openingssong ´Something In Return´, de zweverige zang van Stips en het jazzy karakter geven het direct het gevoel of er helemaal geen gat van pakweg vijftig jaar bestaat. Het dreigende ´Out Of The Darkness` doet in al zijn psychedelische donkerheid wel wat denken aan iets van Pink Floyd uit dezelfde tijd. Het aansluitende jazzy ´Into The Moving Light` is eigenlijk het vervolg hier op. Samen klokken de songs een kwartier en heel veel gezongen wordt er niet, desondanks wordt de aandacht moeiteloos vastgehouden.

Hierna volgt ´Anywhere The Wind Blows` dat we wel het meest toegankelijke en poppy nummer mogen noemen. Na een ´Interlude`, waar we er drie van vinden, is ´Never In A 100.000.000 Dreams´ weer een lekker ontoegankelijk liedje met een zenuwslopend ritme. In het minuutje ´Excerpt From Pudding & Gisteren` wordt teruggegrepen op het album met de vreemde naam dat Supersister in 1972 uitbracht. In het afsluitende en somber overpeinzende ´The Last Chord Open` croont Stips met alleen zijn piano als begeleiding en hier klinkt hij een beetje zoals Roger Waters heden ten dage klinkt.

Nancy Never Knew zal geen aardverschuivingen veroorzaken, maar het is mooi dat Robert Jan Stips en zijn Supersister weer met nieuw plaatwerk is gekomen. Of er nieuw publiek mee aangeboord gaat worden lijkt onwaarschijnlijk, maar iedereen die de band nog kent van die illustere beginjaren zal zich niet bekocht voelen wanneer hij of zij Nancy Never Knew aanschaft. Het album is een feest der herkenning en luistert lekker weg. Mooie plaat.
Recensent:Jan Didden Artiest:Supersister Label:Sony Music
Cover Lone - We Came A Long Way

Lone - We Came A Long WayDaar zijn de twee heren van Lone weer, nog maar pakweg anderhalf jaar na...

Blue

Travellin' Blue - Take The Edge Off De muziek van Travellin’ Blue zit in het bluesrockgenre. Catchy songs met...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT