De echte blues is de grote afwezige. Natuurlijk hoor je een blues ritme met de shuffle van ‘Heart’s On Fire’, maar het refrein is te veel door de pop geïnspireerd om een echt bluesnummer te zijn. Voor een popliedje is het te veel van het zelfde om indruk te maken. Een gitaarsolo geeft het liedje vuur, maar dit is van korte duur. Dat geldt voor de meeste liedjes. Heel interessant zijn ze niet, totdat Laurence Jones met zijn instrument de juiste tonen uit de lucht plukt.
Zo lukt het Laurence Jones niet om te verstoppen dat hij een goede gitarist is. Hoewel het er verdacht veel op lijkt dat dit wel zijn missie is. Er staat vrijwel geen traditioneel liedje op deze plaat. Dat geldt gelukkig niet voor ‘Long Long Lonely Ride’. Hier zingt Laurence Jones een stukje deltablues. Als een Muddy Waters beschrijft Laurence Jones hoe slecht hij behandeld is en hoe eenzaam hij zich voelt. Het pianospel, dat zo uit een schemerig barretje afkomstig lijkt, en de met lucht gevulde gitaarsolo waar een heerlijke kalmte in heerst, maken het nummer af.
Helaas is het te weinig om dit album memorabel te maken. Het is onbegrijpelijk hoe één van de bluesgitaristen van dit moment moeite blijft houden om eindelijk een plaat te maken die zijn naam definitief vestigt. Ook met de Laurence Jones Band op zak moet Laurence Jones het voorlopig hebben van zijn reputatie als showman.
Bushman's Revenge - El Han Mot OverklassenNoorwegen heeft een aardige naam opgebouwd als het gaat om experimentele jazz...
Smooth Hound Smith - Dog In A Manger Smooth Hound Smith bestaat uit Zack Smith en Caitlin Doyle-Smith. Inderdaad...