Pete Doherty, de Herman Brood van deze tijd, maakt deel uit van één van mijn twee uitstaande weddenschappen. Wie voorspelt het beste wanneer hij overlijdt. Mocht het toch ooit nog zover komen (Dit album klinkt er totaal niet naar), dan is Shotter’s Nation zeker één van de albums behorende tot de meesterwerken van Babyshambles. Shotter’s Nation klinkt immers in één woord “Lekker”, met een grote L. Alle twaalf de tracks zijn makkelijk toegankelijke rocknummers, die in tegenstelling tot andere albums vrij snel vat op je krijgen. De single ‘Delivery’ is hierbij zeer representatief voor de rest van het album.
Voor velen is Shotter’s dan ook een verademing in het licht van het demo-achtige Down in Albion. Het album is strakker geproduceerd, door niemand minder dan mister-Smiths, Stephen Streets. Een nadeel van deze productie is het ontbreken van de hele scherpe randjes. Hooks als op 'Fuck Forever' worden luistervriendelijker gebracht, terwijl misschien juist dit de charme was van Down in Albion. Hiertegenover staan echt hele fijne nummers als ‘Unstookie Titled’ en ‘Delivery’.
Het album is veelzijdig op meerdere vlakken. Allereerst tekstueel gezien. Driekwart of meer van de tracks hebben referenties naar het drugsgebruik en het straatleven van Pete. Is hij op de twee rustige nummers 'UnBiloTitled' en 'Unstookie Titled' nog de kwetsbare, verdrietige junk. ‘Carry On Up The Morning’ verhaalt over Kate en dingen die rondspoken in Pete’s hoofd. Hij maakt duidelijk dat het maar onrustig is, maar dat hij gestild kan worden door door het raam te gaan naar zijn geliefde. En dit geeft nou precies de aard van junkie Pete aan. Niet in de slachtofferrol kruipend, maar lachend weggaan met de voornamelijk vrouwelijke fans.
Op 'Side of the Road', en 'Delivery' bevindt Pete zich weer midden in een allesvernietigende ‘Fuck Forever’ stemming. Al fluitende laat hij zien dat hij er nog steeds is. ‘Delivery’ lijkt op het eerste gezicht een eerlijk nummer “Straight from the heart to you”, maar wijkt hier muzikaal gezien van af. De knipoog is door de tekst en muziek te horen. Hier horen we hetzelfde speelse karakter dat oorspronkelijk gebracht werd door The Libertines. Ook qua muziekinstrumentengebruik is Shotter’s Nation veelzijdig. Zo horen we op ‘Crumb Begging’ zelfs een Doors-orgeltje voorbijkomen.
Kritiek op Babyshambles blijft het jatwerk dat ze ongetwijfeld tot in de puntjes beheersen. Inderdaad The Kinks, The Who, The Clash, het komt allemaal terug, maar dan in een 21e-eeuwse jas. Ook heeft het album als nadeel dat na meermalig alle twaalf de nummers gehoord te hebben, herhalingen ontdekt kunnen worden. Het blijft relatief eenvoudige muziek, waardoor dit bijna niet te vermijden is. Deze plaat is echter wat mij betreft een must-have voor iedereen die rockmuziek een warm hart toe draagt. Een blijver.
KT Tunstall - Drastic FantasticEind 2004 bracht ze haar debuutalbum Eye to the Telescope uit. In maart...
Alabama 3 - M.O.R. "The best live band in Britain ... they are Alabama 3 and they are back to...