Ylem, wat zoiets betekent als oermaterie, is het tweede album waarop zanger Morean is te horen. Op zijn eerste plaat met Dark Fortress kweet hij zich al prima van zijn taak maar zong hij vooral als een echte blackmetal zanger. Op dit album gaat de zanger echter helemaal los en laat horen een stuk gevarieerder te kunnen zingen dan zijn voorganger Azathoth. Behalve de gebruikelijke blackmetal vocalen laat Morean horen over een prima grunt te beschikken en hoor je hem zo nu en dan kwaadaardig fluisteren en zelfs gothic-achtige cleane vocalen gebruiken.
Muzikaal gezien is er op Ylem ook weer veel te genieten, maar wijkt de plaat behoorlijk af van vorig werk, waarop voornamelijk zwaar aangezet orkestraal klinkend blackmetal geweld te horen was. Het geluid op de nieuweling is door het gebruik van rustige passages en de gevarieerde zang een stuk dynamischer. De dichtgesmeerde geluidsmuur, hoe mooi ook, is enigszins geslecht ten faveure van een transparanter structuur en geeft meer nog dan anders prijs hoe mooi de composities van de band zijn, en vooral ook hoe goed de muzikanten zijn. Daarbij is de snelheid grotendeels ingeruild voor een meer dreigender en slepend geluid. Muzikaal neigt de band steeds meer naar bands als Satyricon, Hypocrisy en Immortal. Daarnaast zijn er ook doommetal riffs en wat spaarzame progmetal elementen ingepast. Natuurlijk zijn er nog wel wat blastbeats te vinden, maar de snelheid is er wel grotendeels uit.
Elk nummer op dit album is raak, waardoor het gebruik van superlatieven tekort schiet om de muziek van de heren te beschrijven. Nogmaals vraagt ondergetekende zich af waarom deze band niet tot de eredivisie van de metal behoort. Luister maar eens naar het slepende ‘As The World Keels Over’ wat voor een behoorlijk brok kippenvel zorgt, en mede door de grunt wat deathmetal invloeden laat horen. Het heerlijk snel beginnende ‘Silence’ heeft een duister en langzaam tussenstuk en laat horen wat een aparte drummer Seraph is. Afsluiter ‘Wraith’ is het meest opvallende nummer. Door de melodieuze gastzang van ene Mortal en de majestueuze, trage ritmes wijkt het nummer sterk af van alles wat de band ooit gedaan heeft. Ook ‘The Valley’ is traag, onheilspellend en klinkt alsof het einde ter tijden is aangebroken. Het onbetwiste hoogtepunt van het album.
Voor de fans van het eerste uur zou het wel eens slikken kunnen worden bij een eerste beluistering van Ylem, maar de plaat klinkt al snel vertrouwd. Dit album is wel het meest toegankelijke van Dark Fortress tot nu toe. De mogelijkheden om een groter publiek aan te boren zijn er. Laat het dan maar met deze meeslepende prachtplaat gebeuren.
Eerdere recensies van Dark Fortress:
- 22-01-2008: Eidolon.
Dream Evil - In the NightHet Zweedse Dream Evil loopt inmiddels al weer tien jaar mee in de...
Jaakko & Jay - War is Noise ”In the near future, historians will point to the Finnish arctic as the home...