De opener van dit album stemt me direct positief. Ik vermoed namelijk iets in handen te hebben wat in het verlengde ligt van het geluid van Son Of Sam, het zijproject van de zanger van AFI. Maar dan wat zwaarder. Al snel maakt dit nummer echter plaats voor een vette partij metalcore, waarbij de warme zang regelmatig aan Chino Moreno doet denken.
Op het album zijn naast Deftones achtige zangstukken ook flink wat emocore en thrash invloeden te bespeuren. Het refrein van het derde nummer, "Screen Relationship" zou een hedendaagse metalband als The Haunted niet onwaardig zijn. Het vele intense gitaarwerk, is rijkelijk voorzien van scherpe boventonen. Er komen ook wat meer slepende stukken voor en regelmatig wordt er groovend op los gehakt. (Pantera-achtig).
Het nummer "Lost Manifest" valt erg op. Maar niet al te positief. De eerste drie minuten lijken wel een foute jaren '80 ballad. De tweede helft van het nummer wordt dit ruimschoots goed gemaakt met een dikke laag sfeer voorzien van een mooie sample en zware gitaarriffs. Toch maken die eerste drie minuten de luisterervaring wat minder. De stijlomslag is echter wel mooi gedaan.
Op Our Pitiful Paradise heeft PN een goede balans tussen emotionele rock en metalcore gevonden. De band noemt het zelf "Heartcore", wat best een goede omschrijving is.
Agresión - Cultura 3De bandleden van Agresión zijn voornamelijk Venezuelanen, maar een...
Sonic Dolls - Riot At The Sheep Dog Trials De eerste keer dat ik deze cd luister ben ik meteen overtuigd dat deze Duitse...