Martyn kende de zelfkant van de maatschappij. Zijn voortdurende strijd tegen alcoholisme zorgde voor veel ups en downs in zijn leven. Menig platenlabel werd door hem versleten, maar toch slaagde hij er telkens in opnieuw een contract te verwerven. De laatste zes jaren trad hij op in een rolstoel. Het hulpmiddel was noodzakelijk omdat zijn rechter been geamputeerd moest worden.
Nu twee jaar na zijn dood verschijnt er een tribute album met maar liefst dertig nummers. Grote namen als Phil Collins, Beck, Robert Smith (The Cure), David Gray en Snow Patrol geven acte de presens. Maar ook Paulo Nutini, Beth Orton en jonge bandjes als Bombay Bicycle Club wagen zich aan de nummers van Martyn. Het grote gevaar bij elk tribute album is dat er vergelijkingen getrokken worden met de originele uitvoeringen. Ook nu weer legt de cover het af tegen het origineel.
Maar dat wil niet zeggen dat er niet te genieten valt of dat er geen interessante versies op de eerbetuiging staan. Zo laat Robert Smith een prachtige, bijna zeven minuten durende, inkleuring horen van het nummer ‘Small Hours’. Ook Paulo Nutini weet raad met het vertolken van de song ‘One World’. Zijn interpretatie komt dicht bij Martyn en boeit van begin tot eind. Beth Orton benadert in haar versie van ‘Go Down Easy’, de intensiteit voortreffelijk. Maar ook de uitvoering van ‘The Easy Blue door Joe Bonamassa blijft hangen. Tegenvallend daarentegen zijn de bijdrages van Snow Patrol en Phil Collins. Al worden de versies van Martyn niet geëvenaard, de kwaliteit van de liedjes is hoog en dat geeft alleen maar aan dat John Martyn een begenadigd songwriter was.
Ming's Pretty Heroes - KarmaEen mooie foto van de roodharige zangeres Ai Ming Oei siert de hoes van...
Chickenfoot - III Nog maar eens het item ‘supergroep’ aanstippen. Niet het hele verhaal, maar...