Bij supergroepen kan je er niet omheen even de leden aan te stippen. Dus we doen een voorstelrondje. Uit de stal van Van Halen: zanger/gitarist Sammy Hagar en zanger/bassist Michael Anthony. Uit de stal van de Red Hot Chili Peppers: drummer Chad Smith. En uit zijn eigen stal: Joe Satriani, bekend van zo ongeveer van alles.
Het is niet verwonderlijk dat een herkenbaar Van Halen-geluid ook dit album domineert. Denk aan de toonaangevende solo’s en de koortjes die zinsdelen en woorden benadrukken met een dikke tweede stem. Smeer daar een typische eighties stadionrock-stem overheen en het recept is duidelijk. Maar tegelijk weten de mannen op een groot deel van het album een brug te slaan naar de hedendaagse rock, al is de hang naar het verleden groot. Het zijn vooral de drums van Smith die een ‘nieuwerwets’ element aan de ietwat oude, doch zeker niet gedateerd rock geven.
Het geluid van de band is daardoor precies interessant genoeg. En met zoveel talent in de gelederen mag het niet verbazen dat de nummers vrijwel stuk voor stuk goed en professioneel gearrangeerd zijn. In ‘Different Devil’ weet de band precies goed naar een gevoelig, doch stevig refrein te bouwen. De zang blijft moeiteloos in de maat, terwijl hij er juist ook naast zit. En de solo’s krijgen, terecht, volop de ruimte.
Niet ieder nummer op dit derde album is goed, doch zijn de enkele mindere songs ook niet beroerd. Ze beklijven gewoon wat minder, zeker de iets rustigere nummers waarin de solo’s minder uit de verf komen en Smith een minder toonaangevende ruggengraat vormt. Daardoor valt de sound van de band soms te ver terug en raakt ietwat gedateerd.
Beste nummer is ‘Three And A Half Letters’, waarin op bijna nu-metal achtige wijze wordt opgebouw, waarna met hele stevige rock een absolute knaller wordt neergezet. Het is een ultieme beukplaat en die had dit album zeker nodig.
Andere uitblinker is ‘Dubai Blues’, waarin met spoken word-coupletten een aanklacht wordt gedaan tegen het gebrek aan sociaal vangnet in de VS. Het is een welkome thematische afwisseling op een verder tekstueel niet heel interessant album.
III is echter wel een lekkere rockplaat, met een fiks aantal goede songs. Echt interessant is het niet, maar het smaakt wel.
Eerdere recensies van Chickenfoot:
- 07-07-2009: Chickenfoot.
John Martyn - Johnny Boy Would Love This…A Tribute To John MartynToen John Martyn , een pseudoniem van Ian David McGeachy, op zestigjarige...
Gem - Hunters Go Hungry Intussen mag GEM toch wel tot een vaste waarde worden gerekend binnen de...