.jpg)
Van veel sessiemuzikanten is het natuurlijk een droom om uit de voetsporen te treden van de artiest die ze begeleiden, maar als ze dat dan eenmaal doen, blijkt dat niet altijd een goed idee. Bij Neil Taylor zal de waarheid wel ergens in het midden liggen. Zoals gezegd is deze plaat mierzoet en totaal niet spannend. Over de teksten zullen we wel helemaal zwijgen. Nou vooruit dan, een kleine greep: ‘I want a friend like Samuel Jackson / I wanna speak with a Beatle accent / I wanna drive like Steve McQueen / All I want is a dream machine’ (‘Dream Machine’), ‘I listen to the music and I don’t know what to do / I’m feeling kinda lonely so I need to change my mood’ (‘Would You Love Me’) en de allerergste: ‘Seems like yesterday you told me I couldn’t stay / Then accused me of throwing so much away / I realise I was wrong / It’s too late to bring you back / The shadows fall / I need you’ (‘I Need You’). U begrijpt: Taylor mag de Shakespeare van de songwriting genoemd worden. Wat zeg ik? Twee Shakespeares!
Dan: is deze plaat afwisselend genoeg om hem de hele rit uit te zitten? Ja en nee. Sterke punten zijn ‘Drunken Lullaby’ en ‘Cocaine Blues’. Niet heel erg sterke titels, maar stevige rootssongs die gewoon klinken zoals nummers met dergelijke titels horen te klinken: vuig, slepend en stoffig. Dat wordt dan weer naar beneden gehaald door slappe deuntjes als ‘Drive Away’ en ‘Walk Away’: iedere bovengemiddelde straatmuzikant speelt dat ook. Chasing Butterflies staat nét iets te vol met dergelijke nietszeggendheid.
Toch een positief puntje: het gitaarspel van Taylor is werkelijk bovengemiddeld goed. Vooral als hij akoestisch speelt komt dat bovendrijven. Krijgt ‘ie nog een halve ster extra voor.
.jpg)
Bodypolitics - The Space of Jump” Bodypolitics creates connections between fast and distracted elements of...
.jpg)
Django Django - Django Django Een zweem van hype. Dat hangt er om Django Django heen. In het Verenigd...