Het album begint met ‘Nótt’ op vocaal vlak vrij eigenaardig; de tweede stem die elektronisch verlaagd is, geeft de zang haast buitenaardse trekjes. Dit is wel iets waar je van moet houden. De stem van zangeres Jófríður Ákadóttir klinkt zacht en dromerig in de oren en dit maakt het contrast met die futuristische klanken vrij groot. Toch vormt dit contrast juist een perfecte balans. ‘Tibra’ en ‘Hafið’ behoren tot de betere tracks. De zang is simpel, maar zeker niet emotieloos. Ook komen ze commercieel gezien wat beter uit hun voeten, doordat er een duidelijk refrein is. De rest van de plaat is met onduidelijke structuren en lange intro’s wat meer experimenteel van aard.
Als je een aantal tracks van Silkidrangar hebt beluisterd, wordt het wel steeds lastiger om de individuele nummers nog van elkaar te onderscheiden. Wat zang en melodie betreft klinkt het soms misschien een beetje (te) monotoon. Het risico is dat alles steeds meer als achtergrondmuziek gaat klinken. Het album weet met zang en melodie op langer termijn dan ook niet altijd te boeien. Ondanks die eentonigheid klinkt het werk van de IJslanders wel als een strak en harmonieus geheel. Groot pluspunt is dat binnen deze strakke sound nog een prachtige rol weggelegd is voor de klarinet, waar echte emotie zich hoorbaar maakt.
De IJslandse elektroband weet zich prima staande te houden met deze eigen strakke, futuristische en tegelijkertijd experimentele sound. Silkidrangar is vanwege zijn sfeerrijke karakter zeker een album dat niet meteen op z’n plaats zal vallen, maar dit maakt het daarom een heel fijn album om te (her)ontdekken.
.jpg)
Tycho - AwakeHet is alweer het vierde album van de Amerikaanse muzikant/producer Scott...
.jpg)
Massacre - Back From Beyond Florida was eind jaren tachtig en begin jaren negentig een broedplaats voor...