RECENSIE: '77 - Nothing's Gonna Stop Us

seventy seven
2015-12-20 In een tijd waarin alle genres langzaam aan verzadigd raken, staan er verschillende bands op die er juist niet op uit zijn om met iets totaal nieuws op de proppen te komen. Soms is de beste vernieuwing een herinnering aan hoe het vroeger was, een herinnering waar we de hedendaagse muziek aan te danken hebben. Sommige bands The Answer en Airbourne nemen schaamteloos de identiteit over van hun grote idolen over, terwijl de Spaanse band genaamd ’77 het graag grootser aanpakt. Zij willen zich niet vast pinnen aan één definitie van rock ‘n roll, maar aan een bepaalde tijd. Vandaar ook de naam, wat een eerbetoon is aan de rock ’n roll uit de seventies. Denk hierbij aan Status Quo, AC/DC en Thin Lizzy. De combinatie van deze drie bands is de exacte stijl van ’77, waarbij frontman Armand Valeta ook verdacht veel klinkt als Bon Scott. Nothing’s Gonna Stop Us is hun vierde en nieuwe album waarmee ze aan geven dat het einde nog niet in zicht is.

Met zulke bands als inspiratiebron is het niet moeilijk om vast te stellen dat er weinig veranderd aan de formule. AC/DC staat er om bekend dat ieder album hetzelfde klinkt en dat is bij ’77 niet anders. Ze gebruiken zelfs vintage instrumenten en hebben deze plaat opgenomen op analoge tape om de luisteraars zodoende te kunnen garanderen van een warm en nostalgisch gevoel in de muziek. Zelfs in de videoclip bij de titeltrack gaat de band gekleed in een seventies outfit en zijn er typerende effecten toegepast. Kortom, ze beschikken over alle juiste elementen op de juiste plaats, het steekt muzikaal prima in elkaar en ze weten de juiste vibe te pakken. Toch slaat de vonk niet helemaal over, want nergens komt het in de buurt van een Back In Black of Highway To Hell.

Goede rockmuziek is tijdloos, maar heeft ook de juiste setting en context nodig om te kunnen floreren. ’77 heeft de pech dat ondanks de nostalgische drang die vandaag de dag heerst - met onder andere de heropleving van vinyl- er eigenlijk niets is wat zij hier aan toe kunnen voegen. De vergelijking met Bon Scott is voor zanger Armand Valeta op zijn plaats, maar het probleem is dat bij hem het stemgeluid na verloop van tijd eentonig en vervelend wordt. Zijn bereik is te beperkt om de melodie in de muziek op te kunnen vullen, waardoor er toch een zekere leegte overblijft. Ook misstaat het hem om iets te zingen dat dramatischer van aard is, zoals hij doet op ‘Too Young To Go’ of ‘GMDF. Het beste is als hij zijn teksten zo oppervlakkig mogelijk houdt en niet te diep graaft in gevoelens. Rock ’n roll hoort te gaan over rock ’n roll en zelfs voor het nummer ‘We Want More Rock ’n Roll’ wordt een link gelegd met ‘Rock ’n Roll’ van Led Zeppelin. ’77 maakt rock ’n roll zoals het bedoeld is, maar daar blijft het ook bij op Nothing’s Gonna Stop Us.
Recensent:Roy Verhaegh Artiest:'77 Label:Century Media
Cover Devil City Angels - Devil City Angels

Devil City Angels - Devil City AngelsWat krijg je als je vier muzikanten, stuk voor stuk afkomstig uit succesvolle...

Cover Ivo Rosbeek en de Lotgenoten - Toeval Besjteet Neet

Ivo Rosbeek en de Lotgenoten - Toeval Besjteet Neet Het idee van een conceptalbum is eenvoudig: een verzameling liedjes met één...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT