VERSLAG: London Calling 2005

London Calling verslag deel 3

Maar dan is het tijd voor de onofficiele hoofdact van het festival de Kaiser Chiefs. Vanaf het bovenste balkon is goed de grote dichtheid van het publiek te zien in de zaal beneden. Bij het eerste nummer gaat het al meteen goed los. Goede krachtige popliedjes met hoge meezingwaarde wisselen elkaar af. De hele band concentreert zich rondom de zanger Ricky Wilson die het vak van showman goed lijkt te beheersen. Hij springt als een vlo in het rond en hij voert de meest geweldige podiumkunsten op, zoals je die nog nooit hebt gezien. Hij neemt een aanloop en rent over de halve cirkel van monitoren heen, alsof hij vliegt. Hij duikt spontaan het publiek in dat hem in het begin lijkt te verzwelgen, maar dan als een phoenix weer boven de hoofden komt te drijven en glorieus naar het podium toe surft en in al dat geweld zingt hij moeiteloos door.
De volgende twee bands doen in vergelijking met de Kaiser Chiefs ervaring een beetje aan als ‘naprogramma’. De helft van de bezoekers is dan ook inmiddels al vertrokken en spelen The Engineers boven voor een halfgevuld zaaltje. Fijn om te ontdekken dat je ook hele andere dingen kunt doen met drie gitaren, drum en een synthesizer dan garage-rock of punk-rock. Deze jongens hebben een vast patroon voor elk nummer. Het begin is gedempt, maar onheilspellend. De spanning wordt opgebouwd en dan opeens de ontlading: een eruptie van geluid wordt over het publiek uitgestort. Hoge ondoordringbare muren van gitaar en ander Indrukwekkend Geluid worden als een net over je heengetrokken, waarbij de zang dit geluid ondersteund, in plaats van andersom. Ogen dicht en meezweven is het enige wat erop zit.
Eenmaal weer met beide benen op de grond, kunnen de voetjes van de vloer met I am X, de enige elektro-act van het festival. Het is een combinatie van Frans-Belgische elektrobandje met zo’n quasi verveelde geile zangeres en …Depeche Mode. Doordat I am X vooral van de laatste zo gejat overkomt, zijn ze moeilijk serieus te nemen. Maar het is wel serieus de eerste keer dat er gedanst kan worden dit feestweekend en dan merk je pas hoe je benen hier naar verlangd hebben, ook al is hun ‘hippe’ jaren’80 interpretatie eigenlijk helemaal niet zo hip meer, maar vooral geforceerd.
Al met al was het een onderhoudende London Calling die in het teken stond van het betere gitaarbandje. Het komende jaar is het afwachten wie er van deze bands door mogen en wie in de vergetelheid geraken. We zullen het zien op de grote zomerfestivals dit jaar.