VERSLAG: London Calling 2005

London Calling verslag deel 2

Verder blijkt dat in het volle daglicht helemaal duidelijk wordt dat Eastern Lane het niet gaat maken en The Chalets gisteren leuker waren. Enige echte uitschieter op het buitenpodium is Do me Bad Things. Ook deze grap kenden we al van The Darkness en de Scissor Sisters, maar deze band doet het heel goed als jaren ’70 glamrockdisco-act. Helemaal geïntegreerd in het koninginnedag-oranje vertonen ze hun feestje. De band is rijk aan excentrieke zangers en zangeressen en ze nemen zichzelf vooral niet serieus. Vooral dat laatste ergert sommige mensen uit het publiek, maar de meesten worden er alleen maar heel erg blij van.
’s Avonds speelt er een heel bijzondere band met een repertoire dat vooral wordt gekenmerkt door folk, aangevuld met een elektronische beat en samples, Tunng. Op het album Mothers doughters and other songs klinkt het betoverend, maar in de hoge grote zaal van de Paradiso verdrinken al hun prachtige geluiden. Wat zonde!
Nine Black Alps is een band die duidelijk meer geschikt is voor de grote zaal. Deze band brengt een ode aan de grote jongens: Oasis, Nirvana, Black Rebel Motorcycle Club… Het is hard, het is garage en het is grunge. Ook zij passen het toe: laat de gitaar bij het aftreden in keiharde feedback achter en zie maar wat er daarna gebeurt.
Tom Vek is iemand met een heel wat subtielere charme. Het vergt heel wat geduld om deze charme te kunnen doorgronden. Het is een beetje funk, een beetje rock en een beetje dansbaar. Bijzonder is het nummer met twee basgitaren. Het kriebelt een beetje aan de trommelvliezen.
The Others doen vervolgens in de grotere zaal een veel grotere aanslag op trommelvliezen. Het is harde punk-rock waarbij de zanger de longen uit zijn lijf schreeuwt. Bij deze show gaat het niet om de liedjes, niet om de melodien, niet om charistmatische voormannen en andere kwaliteiten, want die zijn er niet echt. Nee, de grote pret zit hem in dat The Other en hun fans de her-uitvinders zijn van het stage-diven. Regelmatig klimmen er fans op het podium net als uitgelaten kinderen op de rand van een zwembad, om er vervolgens weer in te plonzen. Eentje maakt zelfs een bommetje.
Verder spelen er twee verschillende bands die het goed doen, maar niet zo goed als hun voorbeelden. Zo benaderen de New Rhodes de Killers prima, maar ‘crowdkillers’ zullen het nooit worden. Black Bud weet ook niet echt meer te verrassen met hun portie lichte pop, ondanks de schoonheid van de liedjes. Het publiek wil gewoon iets nieuws.