VERSLAG: Rock Werchter 2009

Dag 2

De tweede dag begint gelukkig niet met een eindeloze file, maar met de verhalen van Henry Rollins. Rollins lijkt bij vlagen een stand-up comedian, een profeet en een politicus. Hij weet in ieder geval een constante woordenstroom uit te kramen, zonder ehh en met een boodschap. Prima vermaak bij de eerste pintjes. Het is dat hij zelf vaak benadrukt wel degelijk een punkrocker te zijn, want zijn boodschap heeft een hoog hippie gehalte: Reis over de wereld en ontmoet zoveel mogelijk mensen, om thuis te vertellen dat iedereen leuk en cool is. (JW)

Wanneer Just Jack met zijn hiphop/funk het hoofdpodium komt openen, zijn er nog niet veel mensen warm gelopen om hem met zijn band aan het werk te zien. Zelf denkt hij daar anders over: “Een half uur geleden stond er enkel één man met een hond op de weide en nu hebben we een volle keet.” Zijn enthousiasme is welgemeend en dat trekt dit optreden naar een hoger niveau, want qua nummers en uitstraling zijn Jack & band inderdaad erg ‘just’. Edoch, als opener van de tweede dag Werchter past het perfect, want welke nummers wil je nu om één uur ’s middags liever horen dan ‘Starz In Their Eyes’, ‘Glory Days’ en dergelijke rond het kwik van dik 25 graden? Jack bedankt de bomen en de zon en de halfvolle festivalweide bedankt ‘Just’ Jack. (JD)

Van de vrolijke witte funk van Just Jack is het ineens een hele omschakeling naar de donkere new wave van White Lies. Alle nummers gaan over de dood en zanger Harry McVeigh ziet, bijna symbolisch, zo wit als een lijk. Bijna heel debuutplaat (met de wederom toepasselijke titel) To Lose My Life… komt voorbij, plus het b-kantje Taxidermy. Het moet gezegd worden, met nummers als ‘Death’ (daar gaan we weer) en ‘A Place To Hide’ beschikt het Londense kwartet over een paar klassenummers, maar het hoofdpodium is duidelijk nog een maat te groot. De band heeft zijn backline dicht bij elkaar gebouwd, waardoor het podium ineens reusachtig lijkt, de performance is erg statisch en er is nul communicatie met publiek. Niet gek aangezien je White Lies één van de meest gehypete bands van 2009 mag noemen. Tot dusver geen concurrentie voor Interpol en Editors. Nog niet althans…(JD)

The Streets zorgen voor het eerste vuurwerk deze dag. Mike Skinner had vroeger de neiging om te dronken te zijn voor enige prestatie op het podium. Inmiddels verzorgt hij, bijgestaan door een strakke band en zanger, een opwindende show. Om de gemoederen weer wat te bedaren speelt Elbow op het veld. De uit Manchester meegenomen melancholische sfeer en hun ingetogen muziek zorgen voor een collectief kippenvel bij 34 graden. Zanger Guy Garvey legt de lat erg hoog voor alle zangers die nog zullen aantreden dit weekend. (JW)

Een uitdaging die Jason Mraz direct aanneemt. Twee jaar geleden maakte hij alleen met gitaar al veel indruk in de tent, dit jaar komt hij met band, inclusief blazerssectie. De karakteristieke hoed is vervangen door een.. tja.. surfhippie hoofdding? Hoe dan ook, het is een puik optreden, met als totaal onverwachte uitsmijter een cover van “All Night Long” van Lionel Richie. Hilarisch en lekker tegelijk. (JW)

Bloc Party behoeft eigenlijk geen introductie meer. De band rondom zanger Kele Okerke mag zich met recht één van de populairste britpop bands van dit moment noemen. Of Bloc Party een goed optreden geeft, hangt helemaal af van het publiek is de conclusie na de heren nu voor de derde keer gezien te hebben. Is het publiek lauw, dan Okerke ook, dan een mat optreden. Daar is vandaag helemaal geen sprake van. Al vanaf opener ‘One Month Off’ is de menigte uitzinnig en Okerke, met een enorme brede grijns op zijn gezicht, de meest gelukkige man op aarde. De set bevat behalve de hits (‘Banquet’, ‘Flux’ en afsluiter ‘Helicopter’) ook nog wat verrassingen, zoals het b-kantje ‘Two More Years’ en de gloednieuwe in augustus uit te komen single ‘One More Chance’. Laatstgenoemde blijft, gezien de catchy zanglijn met Caribisch pianoloopje, meteen in je hoofd zitten. Dat Bloc Party niet vies is om in zijn muziek velen lagen geluid uit de pedaaltjes te toveren, eist soms ook zijn tol. De techniek werkt naar het einde toe niet helemaal mee, wat vooral bij ‘Like Eating Glass’ en ‘Helicopter’ pijnlijk duidelijk wordt. Hoe dan ook is het enthousiasme van Okerke en band er absoluut niet minder om. Of om het in de woorden van de presentator te zeggen: “deze neger gaat hard”. Dat ging hij zeker! (JD)

Dat veel mensen in vak 1 blijven staan na Bloc Party is natuurlijk niet gek als je weet dat The Killers en Coldplay nog volgen. De security voorziet de wachtenden van het broodnodige water waarna The Killers na ongeveer veertig minuten ten tonele verschijnt. De rockers uit Las Vegas leggen de lat meteen hoog door achtereenvolgens de hits ‘Human’, ‘This Is Your Life’ en ‘Somebody Told Me’ te spelen. Het gevolg is dat door dit sterke begin het optreden halverwege wat inkakt door het arsenaal aan (middelmatige) nieuwe nummers dat wordt gespeeld. Hoe energiek zanger Brandon Flowers het publiek ook opzweept en van de ene kant van het podium naar de andere kant rent, het echte feest begint pas weer wanneer ‘Read My Mind’ wordt ingezet. Daarna wordt achtereenvolgens met ‘Mr. Brightside’, ‘All These Things’ en afsluiter ‘When You Were Young’ toch nog op overtuigende wijze de eindstreep bereikt. (JD)

De megasterren van Coldplay mogen de dag afsluiten op het hoofdpodium. Jaren geleden stond Chris Martin zich op dezelfde plek nog te verontschuldigen voor de suffe muziek zo vroeg in de middag. Vandaag is Coldplay een vanzelfsprekende headliner. De energie zit niet zozeer in de muziek, maar des te meer in de performance van de band. Ze zijn letterlijk all over the place! Confetti en grote strandballen maken de show compleet. Zelfs de sceptici moeten toegeven dat het een vermakelijk optreden is. (JW)

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ondergetekende immens baalt dat hij zijn plek vooraan bij Coldplay in moet ruilen voor een plek achteraan in een bomvolle Pyramid Marquee voor Lady Gaga. Uiteindelijk blijkt Lady Gaga de grootste verrassing van Werchter 2009 en is de open mond van verbazing een dik uur lang van mijn gezicht en tienduizenden anderen af te lezen. Lady Gaga is terecht een fenomeen te noemen. Zeg maar de stoute versie van Britney Spears maar dan wel met (live) talent. Immense videoschermen leiden een ronde nummers in waarna Miss Gaga in een weinig verhullende creatie haar nummers ten gehore brengt. Daarbij wordt er ook nog een dikke liveband en een blik dansers opengetrokken om het feest compleet te maken. Dit alles is samen werkelijk sensationeel te noemen. Aan het einde speelt Lady Gaga in enkel een vleeskleurig latex pak een prachtige versie van haar hitsingle ‘Pokerface’ op piano, om hier alvorens met band mee af te sluiten. Dat sommige nummers, zoals ‘Boys Boys Boys’ te cheesy zijn voor woorden en een aantal dingen ook uit een cd-speler komen, is haar meer dan vergeven. (JD)