VERSLAG: Rock Werchter 2009

Dag 3

Dag drie begint met Triggerfinger. Dat is nog eens wakker worden! Jammer dat ze zo vroeg op de dag aantreden. Ze kunnen de mainstage prima hebben. Social Distortion brengt geen verkoeling met hun rockabillypunk, maar draagt zeker bij aan de goede sfeer.
Als je een jonge, nog niet zo verwende festivalganger bent, maakt Katy Perry er een leuk feestje van in de tent. Haar nieuwe megahit “Don’t Stop Me Now” is een instant klassieker in het genre! Voor de doorgewinterde muziekliefhebber valt op dat een meisje uit het publiek stiekum beter is en dat Freddy Mercury er niet in slaagt om een hels onweer te laten losbarsten. (JW)

Iets na half twee wordt de Pyramid Marquee geopend door de zestienjarige Vlaamse singer-songwriter Jasper Erkens. Dat de jonge adonis veel fans heeft, wordt duidelijk door de hordes tienermeisjes die zich verzameld hebben voor het podium. Wanneer Erkens zijn eerste nummer ‘Everybody Is The Same’ inzet, vliegen de bordjes met uitdagende teksten de lucht in, zoals: Jasper mag ik met je mee backstage? (Kom op dames, deze jongen is pas zestien(!)) Buiten looks bewijst Erkens ook nog eens een stem te hebben waarmee hij vijftig minuten lang de aandacht vasthoudt. Speciaal voor dit optreden heeft hij zich laten versterken door een contrabas en cello, wat een fijne deken over zijn fijne liedjes is. Ook trakteert Erkens zijn publiek op twee fijne covers, te noemen ‘Black Eyed Dog’ van Nick Drake en ‘Crazy’ van Gnarls Barkley. Met deze jongen komt het wel goed. Wedden dat hij uitgroeit tot de nieuwe Novastar en binnen vijf jaar op het hoofdpodium staat? (JD)

Nick Cave maakt indruk, zeker in combinatie met de broeierige hitte op het veld. Waar ik hem eigenlijk in de tent zou verwachten blijkt het grote podium geen obstakel voor een dampende show. Daarna is het de beurt aan het vrouwelijk deel van de festivalgangers om te dampen bij de Kings of Leon. Het nieuwe album integraal alstublieft.. Daar hebben de heren weinig boodschap aan, want ze spelen vooral ouder werk. Geen knieval voor de nieuwe schare fans, maar een kijkje in een muzikale keuken die meerdere smaken bevat. Respect. (JW)

De overstap naar Boys Noize is groot, te groot voor mijn gezelschap. Prima gelegenheid om zoek te raken tussen de uitzinnige menigte in de tent. Terecht overigens, want de DJ-set maakt veel los. Ik heb een invalide dwerg zien opspringen uit zijn rolstoel. Elektro en techno wisselen elkaar af, met vleugjes acid, trance en Daft Punk. Leipe shit ouwe. (JW)

Het Mexicaanse duo Rodrigo Y Gabriela klinkt als een soort Rosenberg Trio op speed en heeft niet meer nodig dan twee akoestische gitaren om de hele festivalweide plat te spelen. Om mij heen roept een enthousiaste toeschouwer: “Dit is gitaarspel zoals het bedoeld is.” Ik kan niet anders dan dit beamen. Virtuoos snel gitaarspel, waarbij de klankkast van de gitaar ook nog eens dienst doet als basdrum, waardoor het geheel helemaal af klinkt. Voeg daar ook nog eens de prachtige Gabriela aan toe en de fijne zomerse cover van ‘Stairway To Heaven’ en je hebt het fijnste exportproduct uit Mexico. Ok, na Salma Hayek dan… (JD)

De hiphop-metal mannen van Limp Bizkit zijn opgestaan uit de dood, met Wes Borland terug op gitaar en België zal het weten! In dik een uur komt de gehele Limp Bizkit hitparade in sneltreinvaart voorbij. ‘Nookie’, ‘Faith’, ‘Take A Look Around’, ‘Break Stuff’; noem het maar op. En eigenlijk is er niet zoveel veranderd. De band weet nog steeds hoe je een hele festivalweide moet laten springen en Wes Borland weet nog steeds hoe hij zich moet uitdossen. Ditmaal als een soort gebodypainte versie van The Joker. Alleen Fred Durst is wat ouder, lees: grijzer geworden. De band beloofd ‘sneller dan we denken’ terug te komen. Hopelijk dan ook met wat nieuw materiaal. Vandaag is het allemaal oude glorie, maar gelukkig geen vergane glorie! (JD)

Het begint een cliché te worden, want ook zondag is het bloedheet. Dixi maakt ook mobiele sauna’s tegenwoordig. Mastodon stort een bak grafherrie uit over de weide. Niet dat hun muziek niet te pruimen is, maar het geluid staat op standje hard, schel en lelijk. Tijdens de eerste nummers lijkt het alsof de band zichzelf ook niet hoort. Het wordt helaas niet veel beter. (JW)

De Schotse britpopformatie Franz Ferdinand trekt vandaag ook een blik hits open. In razend tempo bewijzen de heren de ideale festivalformatie te zijn, want vanaf opener ‘Walk Away’ verandert de festivalweide in een grote springende massa die ieder nummer luidkeels meeschreeuwt. ‘Take Me Out’ blijkt nog steeds hèt festivalnummer. Dat daarbij de lichtshow wel erg somber oogt maakt gezien de brandende zon niet veel uit. Helaas eindigt het optreden in een merkwaardige anticlimax. Het instrumentale ‘Lucid Dreams’ komt totaal niet uit de verf, dit omdat, blijkt later, de drumkit het begeeft. Daarna zet zanger Alex Kapranos het nummer ‘Jacqueline’ in zijn eentje in, om dertig seconden later stilzwijgend het podium te verlaten. Een merkwaardig slot van een snelle, strakke set.

De mafste-wijf-van-Werchter Award gaat naar Katy Perry. Door haar rare opmerkingen, gekke bekken en kitscherige barbiedecor met grote, opgeblazen aardbeien valt ze in positieve zin op. Haar attitude is verfrissend en ontstijgt daarmee de gemiddelde confectiepopband. Ook bewijst ze wel degelijk vocaal haar mannetje te staan en trakteert ze het publiek op een fijne versie van het Queen-nummer ‘Don’t Stop Me Now’. Bij het laatste nummer ‘I Kissed A Girl’ maakt ze nog een meisje belachelijk, omdat ze haar Cherry Chopstick is vergeten. Perry laat zich tijdens dat nummer lanceren in het publiek om een meisje, hoe toepasselijk, een kus te geven. Al met al een beetje vreemd, maar wel lekker! (JD)

De broeders Dewaele zijn niet weg te denken op de betere Belgische feesten en partijen. Is het niet met Soulwax, dan wel met 2ManyDJ’s. Vandaag komen zij onder laatstgenoemde naam hun Radio Soulwax presenteren. Dat blijkt een schot in de roos, want bijna 80.000 mensen gaan vanaf seconde één massaal uit hun dak. Het concept: snoeiharde electroversies van bekende nummers. Van Beethoven tot Sepultura en van Fame tot AC/DC, allemaal worden ze in een fenomenaal electrojasje gestopt. Op de achtergrond verschijnt de platenhoes van het nummer dat ze op dat moment spelen, waarbij de afbeelding in de hoes als een soort marionettenpoppetje meebeweegt. Af en toe nemen de Belgen iets teveel gas terug, maar ze komen er altijd weer explosief uit. De meute vindt het allemaal fantastisch en de verbrandingen van de tropische temperaturen zijn al snel vergeten. God is een deejay en 2ManyDJ’s is god! (JD)