VERSLAG: London Calling #2 2010

London Calling #2 - 2

Tijdens de april-editie van dit jaar stond Villagers nog in de kleine zaal. Toen hebben ze zelf kunnen zien hoe Stornoway in de veel te grote grote zaal verzoop, mede dankzij het rumoerige publiek. Daarom zijn op het balkon uit voorzorg posters met ‘Please be silent during Villagers’ opgehangen. Het lijkt effect te hebben. De band, onder aanvoering van Conor O’Brien doet wat van ze verwacht wordt en geeft een prachtig optreden. De band weet zijn plaats en is puur ondersteunend. Als de band het podium verlaat en Conor een nummer solo speelt, is er toch nog wel veel geroezemoes in de zaal. Maar als de band terugkomt en afsluit met een blok sterke nummers, waarvan ‘The Pact (I’ll Be Your Fever) het meeste indruk maakt, kunnen we concluderen dat een rustige act in de grote zaal best kan. Villagers laat zien hoe.

Een geintje van de programmeur, of bewust, zodat de liefhebbers van herrie alvast een plaatsje zouden zoeken in de kleine zaal en zo de set van Villagers niet zouden verzieken? Hoe dan ook: het contrast tussen Villagers en Rolo Tomassi kan haast niet groter. Van de rustigste band op dit London Calling tot de ruigste band op een London Calling.. ooit? De Britse mathcoreband bracht dit jaar Cosmology uit, waarop ze lieten horen dat ze bijna in staat zijn tot het schrijven van een heus liedje. Dit in tegenstelling tot de heerlijke chaos op debuut Hysterics. Van deze plaat komen overigens alleen halverwege ‘Fofteen’ en ‘I Love Turbulence’ voorbij. Zoals verwacht gaat de kleine zaal kapot en is er een gigantische pit. De band timmert in Nederland nu al een kleine twee jaar aan de weg maar het blijft grappig om de verbaasde gezichten te zien op het moment dat de op het eerste oog schattige zangeres Eva Spence screamt alsof haar leven er vanaf hangt. Als de band afsluit met ‘Party Wounds’ is de zaal ondertussen vrijwel leeg gespeeld. Deze band had London Calling op dit tijdstip even nodig.

Nadat The Futureheads de grote zaal heeft laten springen op nummers van vijf jaar oud staat in de kleine zaal een band op het programma die we nu al op kunnen schrijven voor de volgende editie in de grote zaal: Frankie and the Heartstrings. Als de band opent met ‘Possibilities’ zie je meteen mensen meeknikken. Frankie is dan ook een innemende persoonlijkheid, die je aan Morrisey doet denken. Voor een band die nog maar zo kort bestaat en weinig uit heeft gebracht hebben ze jaloersmakend veel hits. ‘Tender’ kent live een vlekkeloze uitvoering en de ‘oehh’tjes worden maar wat graag meegejoeld. Als de drummer aftikt en de offbeat van ‘It’s Obvious’ inzet springt Frankie. De eerste rijen springen mee. Als hij daarna ‘Ungrateful’ aankondigt blijkt uit de reactie van het publiek dat ook dit nummer bij enkelen al bekend is. De theatrale Frankie beklimt regelmatig de monitors en het publiek eet uit zijn hand. De band kan nog iets strakker maar de potentie is zeker aanwezig.