VERSLAG: London Calling #2 2010

London Calling #2 - 4

Waar we gisteren al gauw tegen een half uur vertraging aanliepen, verloopt het vanavond allemaal wat beter. Totdat Beach Fossils klaar is. Een roadie van Tame Impala linecheckt alles tot in den treure waardoor er minstens tien minuten tussen beide optredens zit. Pluspunt is dat, wanneer de band opkomt (bassist op sokken, de rest van de band op blote voeten) iedereen een goed plaatsje heeft gevonden. In tegenstelling tot eerder de avond bij bijvoorbeeld Good Shoes, staat er nu vooral wat ouder publiek vooraan voor het podium. Tijdens het eerste nummer laat de band, als de tweede gitarist de MicroKorg bespeelt, al zien dat ze een brede sound hebben. Daarop volgt ‘Solitude Is Bliss’: het bekendste nummer van de band. Maar daarna is het gebeurd met de singles: Tame Impala is eigenwijs en speelt tweede single ‘Lucidity’ niet. In plaats daarvan komen de wat langzamere nummers als ‘Why Won’t You Make Up Your Mind’ en ‘Expectation’ voorbij. Ondanks het relatieve gefreak blijft het vol en druk. Dat ze Blue Boy’s ‘Remember Me’ coveren is leuk voor de liefhebber, de London Calling bezoeker had misschien liever ‘Lucidity’ gehoord. Maar goed was het zeker.


King Of The Beach is een van de beste albums van dit jaar en onlangs verkocht Wavves de bovenzaal van Paradiso nog uit. Nu aan hen de eer om dit festival af te sluiten. Enfant terrible Nathan Williams is eigenlijk altijd wel onder de invloed van iets en zo ook vandaag. Nadat de band is opgekomen vertelt Nathan dat ze laatst in de bovenzaal stonden; Wu-Tang Clan stond toen in de grote zaal. Aan de hand van die anekdote steekt hij een joint op, die hij na een paar hijsen aan iemand op de voorste rij geeft. De toon is gezet. Na het eerste nummer is het tijd voor nog een joint maar dan kan het optreden echt beginnen. ‘King Of The Beach’ wordt ingezet en de eerste paar rijen gaan los. De eerste stagedivers melden zich en Nathan krijgt een beker bier over zich heen. De band kan dan nog zo stoned zijn, met de uitvoering van de nummers is weinig mis. Naast prijsnummers als ‘Idiot’ en ‘Post Acid’ komt er ook behoorlijk wat oud werk voorbij: onder meer ‘No Hope Kids’ en ‘So Bored’ worden gespeeld. Ondertussen komen en gaan de stagedivers, die naar mate het optreden vordert steeds minder worden opgevangen. Wavves laat zien hoe je van een rammelend jeugdhonkbandje de Grote Zaal van Paradiso gek krijgt.

London Calling zit er bijna op. Voordat het industriële trio Factory Floor voor een halflege zaal officieel het festival op slot mag doen is het eerst nog aan Eleanore en Jason van The Hundred In The Hands. Het duo, dat recentelijk ook op Lowlands stond en hun titelloze debuut uitbracht op Warp, opent met en zwaar aangepaste versie van hitje ‘Dressed in Dresden’. Wat meteen opvalt is dat ze het gepolijste geluid van de plaat hebben aangepast aan de liveshow. Het is een stuk meer in your face, venijniger en vuiger. Minder dynamiek, maar beuken. En dat werkt. In tegenstelling tot het eveneens New Yorkse duo The Knocks, gisteren rond hetzelfde tijdstip, staat de zaal namelijk wél vol. Dat de band ook bij het publiek in de smaak valt is te merken aan het luide gejoel. Er staat nog heel veel op tape, maar als we het duo mogen geloven gaan ze volgend jaar op tour met een extra drummer en toetsenist. Na een extatische uitvoering van ‘Commotion’ verlaten ze het podium. Voor veel bezoekers een meer dan prima afsluiter van dit London Calling.