VERSLAG: Ribs & Blues 2006

Ribs & Blues, maandag

Maandag, (2e Pinksterdag)

Na een redelijke nachtrust en een goed ontbijt met warme broodjes en koffie op de camping komen we precies om 13.00 uur aan op het festivalterrein. De schoonmaakploeg heeft ’s nachts een boel werk verricht om alles weer in goede staat terug te brengen en dat is te zien.
Het lijkt net of er niets gebeurd is de vorige dag en het hele terrein ligt er dan ook weer tip top bij.
Eerst maar even weer naar het secretariaat om me opnieuw te melden en dan maar weer snel richting tent, waar Little Axe inmiddels aan het soundchecken is.
Little Axe is een driemansformatie (gitaar, bas en drums) welke wordt aangevuld met een DJ.
De motor achter dit illustere gezelschap is de gitarist Skip James, die in de begin jaren 80 furore maakte met de Sugar Hill Gang en Grandmaster Flash. De toenmalige ritmesectie van de Sugarhill Gang, te weten drummer Keith Leblanc en bassist Doug Wimbish, die later bij Living Colour zou gaan spelen, vergezellen James op deze middag.
Persoonlijk weet ik niet wat ik van deze muzieksoort moet zeggen. Het klonk fantastisch, de bassist liet de bass sturen door allerlei electronica en wist geluiden uit de bass te krijgen die ik nog nooit eerder uit een bass had gehoord. Zanger Skip James is al een bijzondere verschijning op zich. Gehuld in een blauw regen/windjack met capuchon strak over het hoofd, zwetend alsof hij in een sauna zit, trakteert hij de nog weinige bezoekers op een mengeling van blues, fusion, jazz, funk en dubinvloeden.
Ik neem ongetwijfeld van de kenners aan dat we hier te maken hebben met topmuzikanten. Voor mij is het moeilijk om over dit genre een mening te geven. Ik vind het mooi, vermaak me prima, sta af en toe lekker te grooven, maar dat het een heel vreemde eend in de bijt is op dit bluesfestival, is mij wel duidelijk.

Wat op papier ook een vreemde eend lijkt is de jonge, uit Texas afkomstige Jesse Dayton. Aangekondigd als de best kept secret in modern countrymusic, zal hij een mengeling vertolken van rock, blues en country tranen trekkers.
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik hier nou niet direct op zit te wachten, want als ik ergens niet tegen kan dan zijn het wel de country tranentrekkers.
Gelukkig valt de set heel anders uit dan ik verwacht. Dayton, zelf op electrische gitaar, vergezeld van een steelpedal gitarist, een drummer en een echte ADHD basgitarist weten gelijk de op dat moment goed gevulde tent te trakteren op een stevig potje bluesrock. Dayton schrijft zijn liedjes on the road en af en toe heb ik zelfs het gevoel dat hij de teksten ter plekke verzint, gezien zijn liedjes over voetbal en het naderende WK. Het meest genoten heb ik van de bassist, die met z’n grote bass het hele podium in beslag weet te nemen en swingend en liggend op die grote contrabas ook nog in staat is om grandioos te bassen. Om nog meer van hem te kunnen genieten besluit ik even backstage te gaan om dicht bij hem in de buurt te kunnen komen.
Dayton, in damesogen een echte playboy met vlotte babbel en uitstekende stem, breidt er na een uur en een kwartier en gelukkig maar 1 country-tranentrekker een eind aan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze mengeling van country, rock a Billy en blues fantastisch vind en geniet dan ook met volle teugen.
Na afloop kwam de bassist naar me toe met z’n vingers in de lucht. Hij zei met het typische Texaanse accent: Hey, look at me, it’s all blood and it’s all damaged.

De derde band op deze opnieuw zonnige Pinkstermaandag heet Cuby & The Blizzards. Nu heb ik zelf alles wat Harry Muskee en zijn mannen op het vinyl en het plastic hebben gezet in mijn kast staan en zal ik de band dit jaar voor de derde keer mogen aanschouwen.
Jammer genoeg is de verrassing er voor mij wel af en verwacht ik dan ook niet dat het veel anders zal zijn dan de laatste paar optredens.
Ik heb de setlist van Cuby wel zo in mijn hoofd zitten dat het optreden dan ook geen enkele verrassing meer biedt.
Wel erg leuk is de aanvulling van drie blazers die zo af en toe bij een concert aanwezig zijn. Uiteraard passeren de grote hits, zoals onder andere Appleknockers Flophouse, Windows of my eyes en Too blind too see, de revue.
Hoewel ik mij er wel degelijk van bewust ben dat het optreden van Cuby & the Blizzards zich voor een groot deel op de automatische piloot voltrekt, kan ik toch telkens weer genieten van het enthousiasme en de manier waarop de Blizzards hun nummers vertolken.
Het publiek in de inmiddels overvolle tent vindt het prachtig. Met de toegift Dust my broom nemen Harry Muskee en de Blizzards afscheid van Ribs en Blues Raalte om plaats te maken voor de laatste act van de dag.

Het slotakkoord en tevens de grote eer om het festival de geschiedenis in te laten gaan als het drukst bezochte Ribs en Bluesfestival ooit, is aan Ten Years After.
Ten Years After, bijna in de originele bezetting met Leo Lyons, Chick Churchill en Ric Lee maken er een fantastische happening van. Uiteraard zijn de mannen oud. Ik heb geen idee hoe oud, maar de zestig jaren moeten naar mijn mening toch echt wel zijn gepasseerd. Mooi om te zien is hoe de nog zeer jonge zanger/gitarist Joe Gooch de oude tijden doet herleven en naar mijn mening de grote man van vroeger, Alvin Lee, doet vergeten.
Omdat ik het na twee dagen en zo’n 17 uur blues welletjes vindt, besluit ik niet het hele concert af te wachten. Raalte zal ongetwijfeld nog een tijdje doorgefeest hebben.

Ik kijk ’s avonds terug op een fantastisch festival. Mijn grote bewondering gaat uit naar de organisatie, die andermaal bewezen heeft te staan als een huis. Samen met ongeveer 550 vrijwilligers, een grote club security en een actieve sponsoring hebben zij er voor gezorgd dat naar schatting 30 tot 35.000 mensen in de leeftijd van 0 tot 80 jaar zich geweldig hebben vermaakt.
Rest mij niet anders dan te zeggen: Het was supergaaf en zeker tot 2007. En voor nu, zoals Joe Gooch van Ten Years After ongetwijfeld die avond zal hebben gezongen: I’m going home.