VERSLAG: Roadburn 2012

Festivalinfo was aanwezig op Roadburn Festival 2012 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 82 foto's.

VERSLAG: Bas van Poppel   Jelle Agema   Brent Oostrum  

1234

Roadburn donderdag

Roadburn, het jaarlijkse doom/stonerfestival, is weer losgebarsten. Vier dagen lang strijken 2.500 bezoekers van over de hele wereld neer in Tilburg om te genieten van het beste donkere en psychedelische gitaargeweld.

De Australische band d.USK diSEMBOWELMENT heeft de eer Roadburn 2012 op de main stage te openen. De mannen mixen zware death met zware melodische doom. De drums en bassgitaar dreunen als de donder door de zaal en om half 4 's middags trekt de band al veel bekijks. De band staat voor het eerst in Europa als d.USK en de setlist bestaat uit het volledige album Transcendence into the Peripheral. Deze funeral doom klassieker duurt slechts zeven nummers, maar levert het publiek een show van een ruim uur. (BvP)

Virus speelt in Patronaat, een zaal voor het eerst gebruikt tijdens Roadburn. In de prachtige bovenzaal dompelt Virus het publiek onder in de avant-gardistische post-black metal. Het geluid is nog niet optimaal maar de band speelt hun set vol technisch moeilijke muziek makkelijk weg. Alsof het niets is. Een veelbelovend begin. (JA)

Tijdens de show van Agalloch is het podium versierd met wierrook en op de achtergrond zijn kille sfeerrijke zwart/wit natuurfoto’s te zien. De band speelt een uur en spreekt geen woord tussen de nummers. Sterker nog, de tussenstukken worden instrumentaal gevuld door minstens één bandlid. De mix tussen black metal en doom klinkt ligt erg lekker in het gehoor en de band lijkt in muzikale topconditie. Op wat kleine technische problemen bij het laatste nummer na laat dit Amerikaanse kwartet een prima indruk achter in de grote zaal van de 013. (BvP)

Om, dit keer met drie man, een bassist/zanger, drummer en percussionist, trekt de grote zaal van 013 tot aan de nok toe vol. Niet verwonderlijk, aangezien de band het geluid van het festival belichaamt met trage, repetetieve en hypnotiserende bassriffs. Wat de toegevoegde waarde van de tamboerijnspelende percussionist is, wordt niet helemaal duidelijk, maar goed: het draait toch allemaal om het basgeluid. En dat is fijn: zwaar, laag, warm. Om neemt het publiek moeiteloos mee en houdt de zaal van begin tot eind in zijn greep. (JA)

Red Fang uit Portland, Oregon heeft sinds afgelopen jaar zijn tweede langspeler op zijn naam staan en is sindsdien continue op tournee. De stoner metal van het kwartet is vooral voor liefhebbers van bands als Mastodon erg aan te raden. Op het podium is de band voornamelijk een uur lang plezier aan het hebben. De band ‘draait op bier’ en laat het publiek weten het erg jammer te vinden dat ze de rest van Roadburn niet mee kunnen maken omdat ze verder op tournee moeten. Dat de band populair is wordt nog eens duidelijk bij het verlaten van de zaal: er staat een rij tot buiten de deur om de band te zien. (BvP)

Killing Joke is de meest besproken band van de avond. Niet door de muziek, maar door de gitarist en de stagehand die zichzelf laten kennen en zich op het podium misdragen. Op 1/3 van de set gooit de gitarist opeens zijn sidefills (speakers aan de zijkant van het podium) om en trapt tegen de monitormengtafel. Dat iets hem niet zint is wel duidelijk. Het publiek reageert daarop met het gooien van bier richting de gitarist, waarop de stagehand het podium op stormt om de plastic bierbekers weer hard in het publiek te smijten. Even lijkt het erop dat het totaal uit de hand gaat lopen, maar doordat de band gewoon blijft doorspelen, is het na een kwartiertje weer wat minder gespannen in de zaal. De band speelt een set met nieuwe nummers en klassiekers, en als Requiem en War Dance langskomen gaat het publiek helemaal los. (JA)

Ulver speelt een volledige set met covers van psychedelische bands die hen beïnvloed hebben. Het getuigt van lef om dat te doen, en ook van status. Welke andere band zou zoiets mogen doen? Voor de volle grote zaal is het echter teveel gevraagd en vanaf het begin tot het eind blijft de zaal leegstromen totdat ongeveer de helft van het publiek over blijft. Zij zien een statische band die foutloos sixtiesnummers speelt, maar ook zonder spanning. Zelfs bij een stevig garagenummer blijft de band statisch, en tijdens een refreinriff stemt de 3e gitarist rustig. Het is weinig rock n roll, en veel meer een lesje in (semi-)obscure sixties songs. Goed, maar wellicht wat te zoet voor de meeste Roadburners. (JA)

Het zou mij niets verbazen als het grootste deel van de publiek bij Orchid het over één ding eens is; waar is die Black Sabbath reunie nog voor nodig? De jonge band uit San Francisco klinkt namelijk ongeveer als Black Sabbath, Black Sabbath en Black Sabbath. Maar beter goed gejat dan slecht verzonnen is bij Orchid het sleutelwoord en kregen het ramvolle sub-tropische Patronaat goed mee met hun aanstekelijke nummers en scheurende gitaarsolo’s. Naast nummers van het album en de EP kregen de aanwezigen ook al een voorproefje op het aankomende album, waaruit enkel valt te concluderen dat dit zeker niet de laatste keer is dat we van deze band zullen horen! (BO)

Terwijl een groot deel van de Roadburners nog aanwezig was in 013 was het aan Justin K. Broderick voor zijn eerste “artist in residence” show op het festival. Het bleek al snel dat zijn muziek zelfs nog een aparte niche vormde binnen het festival, maar het handjevol publiek konden wel rekenen op een unieke show. De set begon met een aantal tracks van het aankomende JK Flesh album, wat het beste omschreven kan worden als keiharde industrial dubstep beats met het intense gitaargeluid en de typerende gefrustreerde schreeuw als die van zijn andere band Godflesh. Geen slechte keuze om hier mee te beginnen en het publiek binnen te houden want het tweede deel van het optreden bleek nog taaiere kost voor in de latere uurtjes. De noise van zijn White Static Demon project stelde het geluid van Patronaat namelijk aardig op de proef met tracks die deden denken aan aan de Sunn O))) nummers met Xasthur. Bijzonder was het zeker, maar wellicht als laatste act net wat misplaatst. (BO)

Chelsea Wolfe staat in de Green Room tegenover Voivod geprogrammeerd. Desalnietemin puilt de zaal uit tot en met de foyer. De singer-songwriter laat horen waarom. Het optreden is betoverend, helemaal na een dag vol gruizige gitaren. Haar stem doet denken aan Zola Jesus, en de band speelt goed, maar nooit te glad of te perfect. Een mooie manier om Roadburn dag 1 af te sluiten en om daarna eens te kijken welke van de twee afterparties het best aansluit op deze dag. (JA)

1234

FOTOGRAFIE: Erik Luyten  

1234567
Virus foto Roadburn 2012 Agalloch foto Roadburn 2012 Agalloch foto Roadburn 2012 Agalloch foto Roadburn 2012 Michael Gira foto Roadburn 2012 Michael Gira foto Roadburn 2012 Michael Gira foto Roadburn 2012 Michael Gira foto Roadburn 2012 OM foto Roadburn 2012 OM foto Roadburn 2012 OM foto Roadburn 2012 Red Fang foto Roadburn 2012
 
1234567
 
festival logo

MOTEL MOZAIQUE 2012Ook in 2012 is Motel Mozaïque een druk bezocht festival. Met een uitverkochte...

festival logo

MTV 5 NIGHT STAND Na de welbekende bierreclame was ik erg benieuwd hoe de Heineken Music Hall...