VERSLAG: Culemborg Blues 2006

Culemborg Blues 2006, deel 2

Na twintig minuten de herkenning van de 70’s te hebben opgesnoven, is het op het hoofdpodium de beurt aan The Pine Box Boys uit de USA. De boys zijn vanwege de promotie van hun nieuwe cd 'Arkansas Killing Time' op tournee in Europa en deze uiterst fotogenieke heren brengen een mix van Bluegrass-Americana-Hillbilly Old Time Country. Voor mij niet bepaald een genre om de vingers bij af te likken. De heren zingen liedjes over seriemoordenaars en slachtpartijen en noemen hun sound dan ook The Uncut Horror Billy. Om in elk geval een paar foto’s te maken, besluit ik ze het voordeel van de twijfel te geven. Achteraf blijkt dat ik de goede keuze gemaakt heb. Het blijken een stel fantastische muzikanten te zijn, die met een fiddle, banjo, akoestische gitaar, contrabas en drums, de sterren van de hemel spelen. Misschien was deze band, waar eigenlijk op dat moment bijna niemand van gehoord had, wel de verrassing van de dag.

Om zoveel mogelijk bands aan het werk te kunnen zien, besluit ik nog even naar de Tollenstraat te lopen om de bluesrockformatie Blue Strat (met frontman Stephan Nossbaum) te kunnen bewonderen. Ik heb slechts enkele nummers van de band beluisterd en dat is in elk geval voldoende voor een eerste indruk. Lekker gitaarwerk, hoewel naar mijn mening iets te vet versterkt en een goede zang, gecompleteerd met een lekker stuwende ritmesectie. Misschien heb ik deze band te kort bekeken voor een objectieve mening, maar persoonlijk vind ik de sound iets te monotoon. Ik besluit dan ook na vier nummers terug te keren naar het hoofdpodium.

Hier maakt de Amerikaan Steve Fister zijn opwachting. Fister wordt deze middag begeleid door bassist Barend Courbois en drummer Hans in’t Zand. Met blues heeft het allemaal erg weinig te maken. Het is niet meer dan een flinke portie hardrock, waarbij Fister op een veel te zwaar versterkte gitaar de showman probeert uit te hangen. Wel kan ik genieten van de Nederlandse ritmesectie, die aan het eind van de set nog ruimschoots de gelegenheid krijgt om zich te presenteren. Al met al niet mijn soort muziek, maar voor de liefhebber van het stevige rockgenre zal het ongetwijfeld smullen geweest zijn.

Helaas moet ik aan het begin van de avond een keuze maken tussen mijn favorieten van de dag T-99 en de Brit Ian Parker. Omdat T-99 een half uurtje eerder begint, eerst maar even naar de Tollenstraat, waar de band inmiddels aan het soundchecken is. Helaas loopt het soundchecken behoorlijk uit en begint de band twintig minuten later dan gepland. Balen dus, want om half acht begint Ian Parker op het hoofdpodium, die ik ook voor geen goud wil missen. Gelukkig kan ik nog net twee nummers meepikken van deze psychedelische Trashcan bluesboogiestyle en kan ik een aantal leuke foto’s maken. Met toch wel een beetje pijn in het hart laat ik het optreden van de Amsterdammers Mischa den Haring, Martin de Ruyter en Donne La Fontaine voor wat het is en hoop ik op een snelle herkansing elders in het land van deze bijzondere Nederlandse topband.

Na een vrolijk intermezzo van de Dordste Big Rivers organisatie, die Ian Parker alsnog uitroept tot de beste festivalact van het onlangs gehouden Big Rivers Festival in Dordrecht, begint The Ian Parker Band aan zijn officieel anderhalf uur durende set. Mede door deze onderbreking en de wetenschap dat The Ian Parker Band om 22.00 uur diezelfde avond aan moet treden in Leiden, is een rekensommetje snel gemaakt. Het optreden van deze nog jonge comingman uit Engeland kan hooguit 75 minuten gaan duren. Tot overmaat van ramp begeeft na het derde nummer de gitaarversterker van Ian het. Gelukkig is dit akkefietje na een minuut of vijf opgelost en kan iedereen weer genieten van de charmes en het fantastische gitaarspel van deze uiterst sympathieke Brit. Persoonlijk vind ik de zangkwaliteiten van Ian Parker wat minder, maar zijn charisma en zijn gitaarspel maken zijn optreden tot een waar genoegen. Om 21.00 uur is het einde van het optreden gepland, maar de band ziet toch een mogelijkheid voor een laatste toegift. Zo laat hij het talrijke Culemborgse publiek evengoed met een fantastisch gevoel achter.