VERSLAG: North Sea Jazz 2008

North Sea Jazz - dag 2

De zaterdag begint op een zonnig terras, want het festival start pas rond 17:00. We gaan Rotterdam steeds leuker vinden, want ondanks herhaaldelijk aandringen mogen we geen fooi geven en niet meer dan drie euro per persoon betalen voor 6 koffie, 3 uitsmijters en een paar rondjes witbier.
Frank Mc Comb is het eerste optreden dat we vandaag bekijken. Misschien herinner je je het hitje ‘Another Day’ van Buckshot Lefonque nog. Frank was de zanger. Zijn liedjes gaan vooral over Jezus wat mij al snel op de zenuwen begint te werken. Verderop staat bassist Victor Wooten met familie, waarvan de drummer duidelijk geen deel uitmaakt getuige zijn t-shirt met de tekst: “Drummer from a different mother”. Victor blijkt een fenomenale bassist, die in zijn eentje tegelijk spaanse Rosenberg Trio achtige riedels produceert, de percussie verzorgt en de baslijn speelt op zijn een electrische basgitaar. Check hem op Youtube!
Paul Simon is Paul Simon. Geen spectakel, wel een greatest hits optreden, afgesloten met ‘You can call me Al’. Ik kan er niet veel meer over zeggen.
Concha Buika heeft de verschijning van een ware diva, ondaks dat ze in een wat frivole tent staat. De band, met daarin topdrummer Horacio ‘El Negro’ Hernandez speelt zomerse latin grooves, maar als Concha haar strot open zet springen de tranen bijna in je ogen. Zoals Andre Hazes de portugese Fado begreep kan niemand hierbij onaangedaan toekijken.
De laatste keer dat ik Chaka Khan zag op North Sea was een tegenvaller. Vandaag is ze echter ijzersterk en gilt ze zoals alleen zij dat kan. Ze is nog lang niet uitgerangeerd.
José James is een jonge kerel, die er een beetje uitziet als een rapper. Zijn stijl ligt ook dicht tegen hiphop aan, ware het niet dat hij ook zanger is. Een hele goeie zanger zelfs, waardoor zijn niet onaardig spelende band eigenlijk vooral voor de vorm meedoet. Grappig is dat hij tijdens het zingen ook de mimiek van een rapper blijkt te hebben.
Metro Special Edition is een Allstar versie van de band Metro, met medewerking vanRandy Brecker, Eric Marienthal en Dave Weckl. Het is even omschakelen in de zaal waar net nog mevrouw Khan stond, maar het geeft het publiek de mogelijkhed even relaxed te genieten van deze topmusici.
George Benson verzorg aansluitend de ultieme jaren 80 flashback. Mijn gezelschap houdt het echter op veredelde liftmuziek. Ieder zijn meug. Ik heb echter nog nooit iemand met zoveel inzet liftmuziek zien spelen.
Tower of Power laat zien hoe je een avond wel moet afsluiten. Geen blazerssectie is zo strak als deze, ondanks dat ze er inmiddels al 40 dienstjaren op hebben zitten. Funk zoals geen ander, al noemen ze het zelf Soul. De tweede avond wordt hoe dan ook afgesloten met een feest van formaat.