VERSLAG: North Sea Jazz 2008

North Sea Jazz - dag 3

De zondag begint met een plusconcert in de grote zaal van Alicia Keys. Twintig euro vijftig moet hiervoor worden neergeteld. Een half uur voor het einde van de show gaan de deuren alsnog voor iedereen open, maar het is zeker twee tientjes waard! Alicia heeft ook live een dijk van een stem en kan daarnaast ook nog piano spelen. Jammer dat het beeld op het scherm vertraagd is als gevolg van de toevoeging van overbodige beeldeffecten. Onnodig, want het is geen straf om naar mevrouw Keys te kijken. C-Mon & Kypski weten hun tent tot de nok toe te vullen, waaruit blijkt dat het NSJ publiek grote behoefte heeft aan moderne beats. We passen er niet meer bij helaas.
Grupo Fantasma speelt een leuke mix van latin en funk. Prince was zo gecharmeerd van hun live performance dat hij hen overvloog om te spelen tijdens zijn reeks concerten in London. Niet onterecht, want hun optreden is zeer vermakelijk. De percussionist staat op de centrale positie op het podium, dat zegt genoeg.
Gnarls Barkley wist op Rock Werchter dit jaar weinig indruk op me te maken, maar dat kon een incident zijn. Helaas wil het weer niet klikken op deze dag. Het geluid van de band wordt een soort brij waarover zanger Cee-Lo krijst. Het publiek staat duidelijk op de hit te wachten die uiteraard als laatste gespeeld wordt.
Ryan Shaw is hele andere koek, deze jongen kan zingen! Hij doet net zo makkelijk Otis Redding als Bob Marley, maar ook Janis Joplin. Een megatalent. Jammer dat zijn eigen materiaal wat oubollig aandoet. Ga deze man live zien als je de kans krijgt.
In de zaal waar zojuist nog Gnarls Barkley stond is een verbijsterende show gaande. The Mars Volta doet hier een impressie van Led Zeppelin op een overdosis speed. Het is een enorm kabaal, waarop de band zelf compleet uit zijn dak gaat. Het publiek probeert er iet in te ontdekken, maar dat lukt slechts een enkeling ben ik bang.
Heel makkelijk daarentegen wordt het gemaakt door Galactic, vandaag ondersteund door Lyrics Born. Ze spelen funk, zoals een rockband funk speelt. Het rockt, maar het swingt niet, of het funkt zonder soul, zoiets. De rapper weet daar weinig aan toe te voegen met zijn rauwe monotone stemgeluid.
Opvolgend zorgen Pete Philly & Perquisite wel voor een grootse show. Ze zijn een stuk beter geworden live in de afgelopen jaren. De muziek knalt uit de boxen en Pete flowt er behendig overheen. De tent wordt platgespeeld. Jammer alleen dat mijnheer Philly, die toch echt uit Nederland komt, zegt: ‘Het is zo goed om terug te zijn in Den Haag!’ Ehm… derde jaar Ahoy Rotterdam.. Jammer.
Maceo Parker staat vrijwel elk jaar trouw op North Sea. Dit jaar gooit hij het echter over een andere boeg. Hij treedt vanavond op met de Westdeutsche Rundfunk Bigband uit Keulen. Ik zie hem voor het eerst van bladmuziek spelen, wat opmerkelijk is als je Maceo ooit aan het werk gezien hebt. Om de funk te verzekeren heeft hij wel de bassist van de band van George Clinton meegenomen en Poogy Bell op drums. Het werkt en levert leuke momenten op met de ietwat stijve leden van de big band die één voor één loskomen.
Als afsluiter staat Buddy Guy op het affiche. De man die als enige levende lijkt overgebleven van de blues legendes maakt zijn naam meer dan waar. De vonken vliegen ervan af en hij heeft er zichtbaar veel zin in. Al solerend begint hij een lange zegetocht door de hele zaal. Hij weet nog altijd als geen ander de dynamiek van zijn nummers te timen. Een meer dan waardige afsluiter van deze editie. Laten we hopen dat hij nog een tijdje meegaat.
De muntjes gaan op aan de laatste Mojito en dan zit het festival er weer op voor dit jaar. Het was wederom een goede editie in Rotterdam. Tot volgend jaar.