VERSLAG: Dour Festival 2008

Dag 3

Zaterdag ochtend beginnen we met Louis Logic, Blueprint, JJ Brown & Paul Dateh. Aan Blueprint de eer om te openen. En dat doet hij heel goed door een verrassend goede show neer te zetten. Zijn heerlijk relaxte rapstijl en scherpe teksten die nog ergens over gaan doen sterk aan Jay-Z denken. Het is dus niet voor niets dat deze man zich vernoemt heeft naar het beste album van de king. Door de redelijke oldscool rappers en de goede manier van rappen is Blueprint zeker weten de beste rapper die ik in de vier dagen voorbij heb zien komen. Zeer leuk is ook de onderbreking van Paul Dateh die met zijn viool enkele hiphop songs speelt. In tegenstelling tot wat je verwacht bij een combinatie van hiphop en een viool weet hij er een zeer swingende tien minuten van te maken. Vooral zijn versie van Gnarls Barkley’s ‘crazy’ is echt super. En tja als het dan tijd is voor Louis Logic himself dan is dat echt een dikke afknapper. Zingen kan hij niet hoe vaak hij het ook probeer. En het ontbreken van pauze’s tussen zijn rappen en zingen maakt het optreden tot een monotone waterval van rap en zang.

Een rapper waar de verwachting ook hoog voor waren gesteld was Blu. Ook hij weet zijn verwachting niet waar te maken. Het begint al met de nonchalante opkomst met fles drank in de hand. Ook met zijn rappen weet hij weinig indruk te maken, maar mede oorzaak hiervan is het zo slecht afgestelde geluid dat er geen woord van te verstaan is. Na 40 minuten heeft meneer het wel weer gezien en vertrekt Blu om ons met een gat van 20 minuten in het programma achter te laten.

’s Avond staat er een avondje roots reggae op het programma. Aan Steel Pulse de eer om te openen. En dat gaat deze mannen prima af. Doordat een groot gedeelte van de roots nummers onderbroken worden door de naar dancehall neigend toetsenist wordt de show afwisselend. Groot voordeel is ook dat vanavond Steel Pulse al hun zeurdigere nummers achterwege laat en juist de snellere nummers speelt. Met hun anderhalf uur durende optreden speelt Steel Pulse zelfs een half uur te lang door, maar niemand die daar problemen mee heeft.

Dan is het alweer tijd voor zo’n grote in de reggae wereld, Michael Rose. Ook wel bekend als de man die Black Uhuru haar wereldwijde faam bezorgt heeft. Zolang hij zijn nummers speelt is de kwaliteit van hem ook zeer goed te horen en bezorgt hij ons allemaal dat gevoel dat we op Jamaica zijn, zeker als tegen het vallen van de avond de hemel ook onbewolkt is. Helaas heeft Michael Rose de neiging om de hele avond ons te vertellen dat hij de nummer een is in Oostenrijk, Australië, Nederland, België, enz., enz. Als hij daar niet mee bezig is dan moet het publiek wel zijn nummers gaan zingen. Terwijl ik toch echt dacht dat ik betaald had om hem te horen zingen in plaats van dat hij kwam om ons te horen zingen. Deze minpunten zorgden er dusdanig voor dat van de nummers die hij wel gespeeld heeft je heel weinig bijblijft.

Om de dag dan af te sluiten kunnen we nog naar de oldscool hiphop van Black Moon. Met zijn heerlijke nummers weet hij echt iedereen in de tent in beweging te krijgen. Groot gemis is wel dat 5ft nog steeds niet op vrije voeten loopt, omdat je ziet dat Buckshot het in zijn eentje niet een optreden uithoud. Dit blijkt uit de vele pauzes die hij tussen de nummers inbouwt. Hierdoor wordt keer op keer de vaart uit het optreden gehaald. Desondanks eindigt Buckshot met een schorre stem na een uur, en dan ook groot respect voor de toegift die nog heel goed uit de verf kwam.