VERSLAG: Culemborg Blues 2006

Culemborg Blues 2006, deel 1

Zaterdag 26 augustus 2006, de dag van het dertiende bluesfestival in Culemborg. Om 14.00 uur zal het startsein gegeven worden voor een elf uur durend bluesfestival in het bijzonder gezellige centrum van Culemborg. Op een zestal locaties in de openlucht zijn podia gebouwd en zullen er in totaal door zo’n vijftien bands optredens worden verzorgd.

Dat het bluesfestival leeft in Culemborg wordt mij al snel duidelijk. Op een groot deel van de winkels in de binnenstad hangen posters van het festival en ook op de boerencamping waar ik mijn tentje heb opgezet, ligt het vol met posters en programmaboekjes.

Nederland is de laatste weken behoorlijk getrakteerd op zeer wisselvallig weer. Als ik op zaterdagochtend mijn tentje openrits en naar de lucht kijk, ziet het er ook vandaag niet al te veel belovend uit. Het in ons land organiseren van een buitenfestival brengt natuurlijk nogal wat risico’s met zich mee. Ik kan me dan ook voorstellen dat het bestuur van de Stichting Culemborg Blues zaterdagochtend even in de rats heeft gezeten of het wel droog zou blijven.

Om exact 14.00 uur geeft voorzitter John van Empel het startsein voor het festival. Op het grote podium voor het mooie stadhuis is het de beurt aan de Ruben Hoeke Band om het spits af te bijten. Het zonnetje begint zowaar door te breken en de temperatuur stijgt al snel naar heerlijke waarden. Om ook van The Rhythm Chiefs, die op een ander podium zijn begonnen, iets te kunnen meepikken besluit ik eerst Ruben Hoeke te gaan bekijken. De band speelt zonder de vaste bassist Dave Besse en heeft er duidelijk zin in; het optreden vonkt vanaf de eerste minuut. Qua geluidsniveau wordt op de grens gespeeld en persoonlijk mag de volumeknop voor mij wel iets omlaag. Het harde volume is in elk geval niet storend.
Uiteraard worden veel nummers van hun nieuwste cd 'Sugar' gespeeld. Maar vooral het slotnummer 'Bring It On Home' van Sonny Boy Williamson, met het tussenliggende uitstapje naar 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin, is van ongekende klasse. Culemborg Blues is deze middag in elk geval heel erg sterk begonnen.

Op het andere plein zijn The Rhythm Chiefs al een half uurtje bezig en val ik bij mijn aankomst bij het podium midden in een geweldige bas-solo van de vijftienjarige Danny van’t Hoff. Het is geweldig om te zien hoe deze jonge honden zich op de Texasblues-stijl hebben gestort, waarbij ze Stevie Ray Vaughan toch duidelijk als hun grote voorbeeld hebben. Uiteraard klinkt het ongeloofwaardig dat de veertienjarige Dusty Ciggaar in de geijkte bluesteksten al door heel wat vrouwen is verlaten, maar zodra ik zijn goede gitaarspel hoor, neem ik zijn teksten maar voor lief. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij in 2005 verkozen is tot de beste jonge gitarist van Nederland. Ik ben er van overtuigd dat we nog heel veel van deze band gaan horen.

Na de goede start van het festival ga ik even richting het podium in de Kattenstraat, waar de Nederlandse 70’s rockband Migo Giant aan het werk is. Deze vijfmansformatie heeft de opdracht gekregen om op Culemborg Blues de 70’s te doen laten herleven. Dat hiervoor de nodige belangstelling is, wordt snel duidelijk bij aankomst in de Kattenstraat. Een grote schare fans heeft zich voor het podium verzameld en er is dan ook bijna geen doorkomen aan. De ijzersterke zang van Jan Hoving, die absoluut niet onder doet voor Ronnie James Dio, klinkt als goud in de oren. Met nummers van onder andere Deep Purple, Bad Company en Whitesnake zou deze band op Arrow Rock geen slecht figuur slaan.