De Canadezen knallen er meteen in met vooruitgesnelde single ‘Mess Of Wires’. Het nummer begint meteen stevig, waardoor er voor de luisteraar geen twijfel bestaat: we hebben met een heerlijke ram en beuk plaat te maken. Bij noiserock is het soms moeilijk de song uit de noise te destilleren. Het eerste nummer doet dit perfect. Zonder in te boeten op de intensiteit, blijft het nummer in je hoofd zitten.
Tweede nummer, ‘Drained Lake’, heeft minder meeschreeuwpotentie. De vocalen zijn vervormd en de herhaling die de heren gebruiken om lekker buiten de lijntjes te kleuren, wordt op een gegeven moment een beetje te veel van het goede. Gelukkig stop het nummer net voor het irritant wordt abrupt en knallen we door naar het derde nummer, tevens de tweede single.
‘Cellophane’ laat zien dat Metz goed weet wat hun sterkste nummers zijn. Dit nummer is weer heerlijk mee te brullen en de vocalen voegen opnieuw echt iets toe aan de heerlijke noise die de band tentoonstelt. Het nummer kent wat minder snelheid, maar laat daardoor zien dat het trio zowel op hoge als (iets) lagere snelheid uit de voeten kan.
‘Catterpillar’ valt een beetje uit de toon: door de ervaring die is opgedaan bij de eerste drie nummers, is het wachten op het moment dat de band weer ongenadig hard erin knalt. Dat gebeurt niet en daardoor is dit nummer meer een filler en lijkt het vooral op een lange intro. Het geeft het album wel zijn gezicht, maar is als nummer op zich niet erg sterk.
‘Lost In The Blank City’, doet zijn naam eer aan: de zanger lijkt volledig verloren. Hij zingt zeer emotioneel en lijkt de weg helemaal kwijt. De noise die de band daarbij maakt, trekt het nummer naar een hoger plan. Om het nummer nog een beetje luchtig te houden, zingt de rest van het trio een koortje in. Het is heerlijk om te horen dat deze band lekker kan ontsporen, zowel vocaal als instrumentaal. Niet toevallig is dit ook de derde en laatste single van de band.
Metz is het sterkst als de nummers volledig ontsporen (‘Mr Plague’, ‘Dig A Hole’ en ‘Raw Materials’). Op de overige nummers van de tweede helft van de plaat is echter hetzelfde van toepassing als bij ‘Cellophane’: op zichzelf staand zijn deze nummers niet interessant of vernieuwend genoeg.
Al met al heeft Metz met Strange Peace een lekker noiserockalbum gemaakt. De vooruitgesnelde singles zijn meteen ook de betere nummers omdat hier de balans tussen noise en rock perfect is. Hadden alle nummers van de plaat maar die perfecte balans…
Lina Tullgren - Won Lina Tullgren is een Amerikaanse singer-songwriter die perfect past in het...
Wolves In The Throne Room - Thrice Woven Wolves In The Throne Room doet aan blackmetal dat is al snel duidelijk,...