Althans, dat moeten we gelijk even nuanceren. Op de tweede schijf van de dubbelaar staat opener ‘Life Woble’. Een track die wel degelijk begint met een bijna zwoele, licht jazzy sound. Goed, de elektronica was overbodig, maar verder prima. Helaas verzandt de track al snel weer in een soort ‘spacende soundscape’ die hooguit functioneel zou zijn in een filmscene. Het is alsof de mannen even beseften dat ze muziek maakten, om vervolgens te gaan rommelen.
Het is exemplarisch voor State Of Minds. Wat dat betreft is het sneu dat juist dit een dubbelaar is. Want dat maakt de luisterduur langer en dat was niet nodig. De mannen kunnen geluid maken en dat hadden ze ook in tien minuutjes kunnen bewijzen. Of het nu hard of zacht is, het is allemaal onnavolgbaar en daar ben je vrij snel klaar mee.
Toch spat de pretentie van het project af. Het begeleidend schrijven rept over ”een bijna nieuwe vorm van muziek”, over ”saxofoon-kreten als die van een gewond dier” en ” uitdagende collectieve jams die dichter tegen de experimentele rock aan liggen dan wat normaal gevonden wordt in de jazz”. Het gaat over ”de ontwikkeling van het album op microniveau in elk stuk en op het macroniveau van de twee cd’s”. Afsluitende zin: ”Het is nooit saai”.
Tja, daar valt wat voor te zeggen. Het geheel is in ieder geval onvoorspelbaar. De vraag is of de luisteraar daarop zit te wachten. Er zijn wel meer dingen niet saai waar men toch geen zin in heeft. Een overstroming, bijvoorbeeld. Voordeel is dat de luisteraar deze plaat gewoon uit kan zetten.
Maurice van Hoek - Traveling ManHet gaat goed met de countrymuziek in Nederland. Naast Ilse DeLange, Waylon,...
Baest - Danse Macabre Deathmetal uit Denemarken, het is niet iets vanzelfsprekends. De andere...