Nauwelijks te geloven dus dat dit toch echt Bywater Call, het debuut van een stel Canadezen is. Die stem is van Meghan Parnell en die gitaar is van Dave Barnes, het zijn de oprichters van dit gezelschap en ze hebben een werkelijk uitstekend stel muzikanten om zich heen verzameld. Vernoemd naar de beroemde wijk in New Orleans, het startpunt van de beroemde parade tijdens de Mardi Gras, wordt Bywater Call steeds weer geïnfecteerd door de lokroep uit The Big Easy. De vele invloeden die daar in de muziek zijn samengekomen hoor je grotendeels terug in het geluid van deze band.
We blijken hier in Europa behoorlijk onwetend te zijn, want aan de andere kant van de oceaan lijkt het al aardig los te gaan. Diverse festivals in Canada zijn al verrijkt met de shows van deze zeven gepassioneerde gasten die nog maar nauwelijks drie jaar met elkaar samen zijn. Europa zal er dit jaar ook aan moeten geloven en ons eigen Moulin Blues Festival heeft ze voor de zekerheid maar alvast geboekt voor de tweede dag in mei. Geen slechte zet aangezien de verwachtingen rondom Bywater Call nu al hoog gespannen lijken te zijn. Vooral live weet zangeres Meghan te imponeren. Je moet er niet aan denken wanneer de ruwe randjes op haar stembanden worden aangescherpt door een levenswijze waarin tabak en alcohol een dominante rol dreigen te vervullen. Naast de al eerder genoemde Tedeschi kun je een stemgeluid verwachten dat in de verte doet denken aan een ongerijpte Beth Hart of een verjongde uitvoering van Bonnie Raitt. En dan haar muzikale partner, Dave Barnes die een naaste bloedverwant van de beroemde familie Allman zou kunnen zijn. Geheel in de traditie van de beroemde southern rockers wordt er hier in het adembenemende ‘Bring Me Down’ ook niet gekeken op een paar minuten extra gevoelige noten en wordt er volop aandacht besteed aan de symbiose van de muzikanten die elkaar perfect lijken aan te voelen. Gezamenlijk wordt er naar een climax toegewerkt om vervolgens weer te eindigen zoals het is begonnen. Veel tijd om stil te staan bij zoveel schoons is er niet. Met ‘Nightmare’ wordt er doorgepakt met ingetogen virtuositeit en weer die vocale krachtpatserij van de zangeres. Heerlijk ook steeds weer de blazers en orgelpartijen, die weliswaar op de achtergrond staan opgesteld, maar toch zeer bepalend zijn in het totaalgeluid.
Voor de liefhebbers van de betere jam-bands is Bywater Call zeker aan te bevelen. Tussen de tien zelfgeschreven composities zit genoeg materiaal waarmee een set gevuld kan worden. Komt daarbij ook nog eens dat de muzikanten avontuurlijk zijn ingesteld en ziedaar: alle ingrediënten lijken aanwezig.
Bywater Call heeft met dit gelijknamige debuutalbum een ijzersterk visitekaartje afgeleverd dat naar nog veel meer smaakt.
24 Pesos - Flesh & BonesZe bestaan nog niet eens zo heel lang, maar de fervente bezoeker van diverse...
The Vagary - Tomorrow Again Een tijdje terug stuitte ondergetekende bij het uitpluizen van zijn...