De band werd opgericht door tweelingbroers Daniel and Kilian O’Kelly, die na een concert van Girl Band inzagen dat het gedaan moest zijn met het plaatsen van alleen maar demo’s op Soundcloud. Het werd tijd om een album op te nemen en het liefst voordat zij dertig waren! Zij vroegen jeugdvrienden Emma Hanlon (bas) en Peadar Kearney (gitaar) om zich bij hen aan te sluiten, waarna het een kwestie van tijd was, voordat zij drummer Gary Wickham vonden. Als dan alles klopt, is het niet meer dan logisch dat Daniel Fox (van Girl Band) het debuut produceert.
Silverbacks gaat er prat op om alledaagse elementen met eigen herrineringen in hun nummers te verwerken. Op opener ‘Dunkirk’ wordt de vergankelijkheid van memorabele locaties bezongen. In hun jeugdjaren woonden de tweelingbroers in een huis gebouwd op een slagveld uit de Eerste Wereldoorlog en zagen zij onlangs dat Duinkerken zich getransformeerd heeft tot een toeristische badplaats. Een oude punker uit hierop al dagdromend en half mompelend zijn verbazing “Crying infants and high tide, soldiers lost in Dunkirk”.
Opvolgende nummers ‘Pink Tide’ en ‘Drink It Down’ vervolgen de muzikaal ingezette lijn. Hier zijn de invloeden van allerlei jaren negentig indierockbandjes duidelijk aanwezig. ‘Fad ‘95’ doorbreekt de basgedreven gitaarlijnen, al ademt het de sfeer van Sonic Youth. Het fraai geformuleerde “The fool’s on the mic/And the power’s in the stand” is gericht naar de politici, die maar al te graag aansluiting zoeken bij de jeugd. Met ‘Drink It Down’ durven ze het aan om de verbinding te leggen met de Ierse immigranten en het huidige racisme in de Verenigde Staten. ” They're not our people, so drink it down/… /everyone seems to forget/Every bloodline's got blood/Blood on his hands”.
Om de luisteraar even van de monotone zang van O’Kelly te ontlasten wordt tijdig ”culture Fräulein” Hanlon ingeschakeld. Zo klinkt de band weer fris op het opzwepende ‘Klub Silberrücken’ (woordgrapje) en iets later als een moderne Fugazi/Blondie mix op ‘Up The Nurses’. Ook de drie korte instrumentale intermezzo’s zorgen ervoor dat de nummers die er echt toe doen goed uit de verf komen. ‘Just In The Band’ klinkt hard en scherp en zal op het podium gegarandeerd een feest worden. Een vleugje nostalgie komt voorbij op ‘Last Orders’ wanneer “the DJ won’t play ‘The Boys Are Back In Town’” als ze hun oude stamkroeg weer eens bezoeken. Het is ‘Muted Gold’ dat de band goed op dreef laat horen met “It is never too late to start over” een verwijzing naar hun beslissing om toch een band op te richten.
Voor indierockmuziekliefhebbers uit de negentiger jaren - en die van The Strokes in het bijzonder- is FAD een feest van herkenning. Silverbacks weet dit geluid te koppelen aan een uitstekend waarnemingsvermogen, waarbij politiek gevoelige topics niet worden gemeden. Het verwoorden daarvan in deze lekker in het gehoor liggende nummers, doet hen ontstijgen van elke hype.
Naeem - StartishaHet kan niet gemakkelijk zijn om na vijftien jaar afscheid te nemen van je...
Washed Out - Purple Noon Purple Noon , het vierde album van Ernest Weatherly Greene Jr. aka Washed...