Ten eerste gaat ‘Stuntman’ nog een keer aan. De gitaarriff werkt aanstekelijk en doet denken aan de nonchalante swing in de muziek van Balthazar. Daarna valt ook de tekst op: epiek over een – je raadt het al – stuntman, die doorheeft dat hij een “kopie van kopie van kopie” is: “De doden zijn te mooi en de liefde is gescript. En achter het decor is er helemaal niks.” Om precies dezelfde reden, aanstekelijke gitaarmuziek, wil je ook ‘Soms Breekt Er Een Hart, Soms Blaft Er Een Hond’ nog eens horen. Om de tekst hoef je het niet per se te doen. Het is een (bewuste) collage van clichés: “Iedereen zegt je bent niet de eerste, je gaat er niet dood aan. Dat gaat niet zo snel. […] Pijn doet het toch wel, waar je ook bent. Verliezen is goed. Het geeft je meer dan winnen ooit doet.”
Daarna gaat ‘Verzonnen Man’ op. Net als “de paus en de premier” wil je het refrein meezingen: “Applaus, het doek gaat open, het publiek gaat staan. Opeens was er niks meer, wat hij niet kon. De man die zich verzon.” Ook de pianoriedel, voorzien van vele lagen en op het einde aangevuld met trompet, wil je nog eens horen.
Ook een langzamer nummer bereikt de wachtrij. De titelsong ‘7.6.9.6.’ bevat een verhalende tekst die je verder uit wil diepen. Je krijgt zin om het nummer te interpreteren. “Vannacht, was ik in het huis. Het huis, vannacht. Het vuur, was zojuist gedoofd. Het vuur, was uit. Ik wist, ik had je net gemist. Ik wist, vannacht, nog net, rook ik je sigaret. Nog net, je was, net weg. En je bed was nog warm. Ik lag een tijd. Ik was jou. En opeens wist ik weer, iets dat moest, wat jij me vroeg.” Het is een literaire songtekst. Wie is die roker? Is het een vrouw? Een man? Wat is de relatie met de ik-persoon? Nog maar eens luisteren dan.
Los van deze vier nummers doet het album niet veel. Het is typisch Spinvis, dat wel. Om de woorden van collega-recensist Ruud de Zwart over Trein Vuur Dageraad te gebruiken: het zijn ”zorgvuldig in elkaar gesleutelde liedjes, met teksten die de luisteraar uitdagen om de fantasie de ruimte te geven.” Daarbij zingt De Jong zoals hij altijd zingt: dromerig, soms bijna pratend. Na twaalf liedjes komt zijn stem je echter bijna de keel uit. Gelukkig is de kans groot dat het volgende album helemaal instrumentaal wordt, zo vertelt hij aan OOR. “Ik vind de importantie van de teksten een beetje groot worden.”
Doves - The Universal WantDe albumhoes van de eerste Doves in tien jaar is spot on . We zien een...
The Killers - Imploding The Mirage Miljoenen mensen over de hele wereld hebben de afgelopen maanden hun handen...