Na een handvol singles en twee EP’s, logischerwijs EP 1 [2015] en EP 2 [2017] genoemd, was het tijd voor een volwaardig album. Enigszins in het zadel geholpen door Alex G, met wie zij vorig jaar tourden, klinkt Moveys anders dan het eerdere werk. Alleen het door Leeds gezongen ‘Channel 2’ herinnert nog aan hun grunge-rockdagen. Met het langzame, maar prachtige ‘Idaho’ en het akoestische ‘Montana’, geven de slidegitaar en mondharmonica van Willie Christianson de depressieve start (“I’m a bad mess / I’m a loser with no plans”) het nummer een countrygevoel, waardoor het allemaal wel lijkt mee te vallen.
Dat dit niet zo is, horen we op ‘Falling Apart’. Kijkend naar de videoclip die hierbij hoort zien we in animatie haar leven voorbijflitsen. Zo zijn we getuige van het ongeluk, waardoor zij haar balletdroom uiteen zag spatten, en komen de referenties naar de ziekte van Lyme en het auto-ongeluk van haar ouders voorbij. Met de tekst als “Why don’t you go back / to falling apart / You were so good at that,” , vat ze het geheel samen. Maar niet getreurd. Op ‘Whispers (In The Outfield)’ horen we haar vader weer vrolijk pianospelen en lijkt het ergste voorbij. Op het afsluitende ‘Movey’, een woordgrapje wat refereert naar een incident waar alleen de band weet van heeft, mag er zelfs gedanst worden.
Slow Pulp levert een prima en consistent debuutalbum af dat je bijblijft. Met opener ‘New Horse’ wordt er een rustgevende sfeer neergezet die zij weten vast te houden. De dromerige zang en de akoestische gitaren blijven je verleiden tot meerdere luisterbeurten, waardoor je hoort dat zij zichzelf niet al te serieus nemen. Waar immense pech al niet toe kan leiden…
Thurston Moore - By The FireNa het uiteenvallen van Sonic Youth en de scheiding van muze én muzikale...
Peter Broderick - Blackberry Peter Broderick wordt door veel muziekliefhebbers als een supertalent...