Nu is daar Blackberry, die hij afgelopen zomer opnam in zijn Londense flat, waar hij toendertijd samen met zijn muzikale vrouw Brigid Mae Power en stiefzoon Seán Power woonde. Hij noemt het album“experimental bedroom folk/pop”. En ook al is dit album in isolement - in een wereldstad - tot stand gekomen, het ademt vooral alles wat maar met de natuur te maken heeft uit. Dat heeft vooral te maken met zijn teksten, gedragen door zijn warme zang, waarbij zijn ondersteunende instrumenten veelal akoestisch zijn. Zo bespeelt hij verschillende akoestische gitaren, viool, banjo, fluit en xylofoon. De subtiele veldopnames die te beluisteren zijn, zijn opgenomen gedurende zijn wandelingen iets buiten de stad.
In eerste instantie denk je te maken te hebben met een kinderplaat. De ‘mondtrompet’ opent ‘Stop And Listen’ en de teksten zijn belerend. “You can only be as happy as the world you live in/…/And you can only be as healthy as the organs in your body” geeft de indruk dat we te maken hebben met een promotiecampagne om kinderen gezond te laten eten. ‘But’ is al niet veel beter met de kinderachtige woordgrapjes over ”butt”” en ”but”.. Het typisch Engelse folkliedje ‘The Niece’ doet voor het eerst vermoeden dat het wel degelijk om een plaat voor volwassen gaat.
Pas hierna ga je de rest van het album ook anders beluisteren, al weet Broderick je constant op het verkeerde been te zetten. ‘Ode To Blackberry’en afsluiter ‘Wild Wood’, met bijdragen van vrouw en stiefzoon, zijn beiden een kinderlijke lofzang aan de natuur met al zijn gezonde producten. Het prachtige ‘Let It Go’ en de mooie liefdesverklaring in ‘What’s Wrong With A Straight Up Love Song’, zorgen dan weer voor de volwassen tegenhanger. Broderick probeert beide stijlen te combineren in het orkestrale ‘What Happened To Your Heart’, waar het lijkt alsof hij rouw wilt uitleggen aan kinderen. Helaas slaagt hij hier niet in: hij maakt zich eerder belachelijk.
Liefhebbers van Broderick zullen inmiddels wel gewend zijn aan zijn muzikale talent in combinatie met zijn aparte gevoel voor humor. Voor hen is dit album een aardige aanvulling op zijn immer groeiende oeuvre. Voor diegenen die hem nog niet kennen: zie hem als die hyperactieve neef die steevast flauwe grapjes maakt, maar die je het vergeeft omdat hij zoveel mooie muziek maakt. Toch blijft op dit album een onsamenhangende gevoel hangen, waardoor je stiekem hoopt dat het volgende album beter wordt.
Slow Pulp - MoveysHet debuutalbum van Slow Pulp is niet vanzelf gekomen: er waren voldoende...
Death Bells - New Signs Of Life Wat krijg je als niet Tony Banks, maar Morrissey voor Interpol was gaan...