RECENSIE: Philosophobia - Philosophobia

Philo
2022-12-10 Philosophobia wordt aan ons voorgesteld als Duitse band, maar met een Griekse zanger en een Zweedse bassist kunnen we beter spreken van een internationaal gezelschap. De aanloop naar het debuut begon al in 2007 toen gitarist Andreas Ballnus en drummer Alex Landenburg wat demo’s opnamen voor een progmetal conceptalbum. De demo’s bleven echter jaren stof vergaren omdat Ballnus bij Paul Di’Anno aan de slag kon en Landenburg bij Annihilator introk. Jaren later kwam Ballnus in contact met ex-Pain oF Salvation bassist Kristoffer GIldenlöw. Laatstgenoemde hoorde de demo’s en zag er potentie in. Aldus werd een plan gesmeed om de tracks op te nemen en zodoende werd Philosophobia geboren. Aangevuld met zanger Domenik Papaemmanouil en toetsenist Tobas Weißgerber werd het titelloze debuut in Duitsland met producer Phil Hillen (powerwolf, Kamelot) opgenomen.

De basis voor Philosophobia bestaat uit de demo’s uit 2007 en dat blijkt een goede keus. De acht stevige progmetalsongs klinken energiek en hebben raakvlakken met grote namen als Dream Theater, Pain Of Salvation en Queensryche. Niets meer en niets minder. De enigszins theatrale en vooral veelzijdige stem van Papaemmanouil, die ook behoorlijk ruige noten weet te kraken past prima bij de muziek.

De plaat begint met het lange ‘Thorn In Your Pride’ , wat direct het grootste hoogtepunt mag worden genoemd. Na een lang intro zorgt Papaemmanouil met zijn stem voor rust en vooral het fraai gezongen, bedachtzame refrein is een oorwurm van jewelste. In het daaropvolgende ‘I Am’ worden we nog wat extra verwend door de stem van vocaal grootmeester Damian Wilson, die een lekker moppie mag meezingen en dit nummer extra de hoogte in stuwt. Na deze sterke start kan het niet anders of alles wat erna komt moet minder zijn en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat inderdaad de tracks hierna niet helemaal meer het niveau halen van die eerste twee prachtige lange songs. Al blijft het nog altijd top progmetal waarin de geest van Queensryche, Pain Of Salvation en Dream Theater in ongeveer alle songs heftig rondwaren. Je kunt het slechter treffen.

In de vorm van ‘Between The Pines’ vinden we halverwege een door piano gedomineerd Evergrey-achtig rustpuntje zonder dat het een zeikballad is geworden. De prachtige dreiging van zowel de zang als de piano maakt dit een heel mooi nummer. Die Piano blijft nog even doorgaan aan het begin van ‘As Light Ceased To Exist’ dat dan toch nog even stevig doortrekt, maar toch net wat minder beklijft. Het instrumentale ‘Thirteen Years Of Silence’ wordt gevolgd door het stevige ‘Voices Unheard’ en het sterke ‘Within My Open Eyes’ dat de plaat in relatieve rust afsluit.

Meer dan verdienstelijk mogen we het debuut van Philosophobia wel noemen. Je kunt slechter debuteren dan met dit album, waarvan de allersterkste songs vooral op de eerste helft te vinden zijn. Liefhebbers van goede progmetal zullen hier zeker plezier aan beleven.
Recensent:Jan Didden Artiest:Philosophobia Label:Eigen Beheer
Cover Symphonity - Marco Polo: The Metal Soundtrack

Symphonity - Marco Polo: The Metal SoundtrackMarco Polo is bijna zevenhonderd jaar dood. Het zal waarschijnlijk een goed...

Cover Outshine - The Awakening

Outshine - The Awakening Blijkbaar is het weer eens fout gegaan bij het Zweedse Outshine dat weer de...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT