In 2008 bereikte Hecker het punt dat muziek maken geen voldoening meer bracht. Het studiowerk voor zijn laatste album One Day werd een kwelling, hij verloor zijn stem en hij volbracht het album hij met de nodige weerzin. Zelfs uitverkochte zalen in Azië hielpen niet meer. Maximilian leek verloren voor de muziek. En toen ontmoette hij Nana, een Japans hoertje. Zij bracht Hecker weer terug op het pad. Door haar hervond hij zich en begon hij weer muziek te maken. Hij maakte aanvankelijk straatmuziek als meditatievorm.Het is niet verwonderlijk dat één van de liedjes ‘Nana’ heet, een ode aan zijn ontmoeting. Tegelijk ook één van de betere nummers.
Dat Hecker het moeilijk heeft gehad is eerlijk gezegd te horen op dit album. De lange album titel is al een duidelijk teken. De cd is met beperkte middelen opgenomen. Huiskamer vlijt (‘puurheid’) met vaak maar één microfoon en begeleiding van de gitaar. Hecker heeft bewust afgezien om de dertien nummers te arrangeren en van een breed instrumentarium te voorzien. Hij heeft er voorts voor gekozen om de teksten direct uit zijn hart te laten voortkomen.Op slechts twee nummers is er aanvulling met pianoklanken. Die puurheid heeft de luisterbaarheid van de cd geen goed gedaan. Het is een hele zit om het album in één keer uit te luisteren. Mij is het tot tweemaal toe niet gelukt. Nu had ik daarnaast ook nog moeite zijn teksten goed te verstaan. Een weinig verheffende plaat of u moet van melancholische muziek houden die dit keer ook nog maar mondjesmaat instrumenteel wordt omlijst. Het album I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son gaat volgens mij het beeld over Hecker niet veranderen, omdat het te zwaar op de maag ligt. Het is te hopen dat Hecker niet opnieuw in een zwart gat duikt, want dat gun je niemand.
Donots - The Long Way HomeZeventien jaar, zeven albums verder komt Donots met The Long Way Home ....
A Day's Work - Remember the Unknown A Day’s Work presenteert zichzelf in het promotiemateriaal als...