In vergelijking tot eerder werk kent het album meer emo en new wave elementen. Onderling verschillen de liedjes erg van elkaar. Openingsknaller ‘Changes’ doet denken aan het gevoel van samenhorigheid dat 30 Seconds To Mars af en toe oproept. Dit komt doordat meerdere bandleden tegelijk zingen op grote stukken in het lied en het lage tempo in vergelijking tot de rest van de plaat. Ook de tekst “We are getting better day by day.” draagt bij aan deze sfeer. Ook bij andere nummers hoor je zang van meerdere Donots-leden tegelijk. Het is dan ook iets wat bij de vijf heren hoort en past.
Waar oudere cd’s van de band meer naar Blink-182 neigde, gaat het nu wat meer richting Green Day. De muziek is alleen niet uniek. De band lijkt een uitstapje in het onbekende te schuwen.
Het is niet gek dat ‘Calling’ de eerste single is van deze release. Het is catchy met de steeds terugkomende gitaarlijn in het refrein. ”Calling, Calling, Now I’m calling your name” Een actief lied dat zeker voor wat beweging gaat zorgen bij live optredens.
Opvallend bij ‘Dead Man Walking’ zijn de folk invloeden. In zekere zin doet het denken aan de folk-punk van Flogging Molly. Leuk trivia feit is dan ook dat zanger Ingo Knollmann alle liedjes schrijft op The Long Way Home , maar ‘Dead Man Walking’ schreef hij samen met zijn broertje en mede bandlid Guide Knollmann.
Na zeventien jaar moet ondergetekende een pijnlijke conclusie trekken. Het lukt Donots niet om tot een eigen unieke stijl te komen. Dat hoeft nog niet rampzalig te zijn. Maar datgene wat ze dan wel doen kent vaak een laag niveau. Ook de Engelse teksten zijn vaak (nog) op middelbaar schoolniveau. Het hart van menig rockliefhebber gaat niet harder kloppen van deze release.
Mardi Grass BB - Von Humboldt PicnicDe woorden mardi grass tekenen bij mij altijd een glimlach op het gezicht....
Maximilian Hecker - I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son,... Sinds 2000 is Duitse songschrijver Maximilian Hecker bezig om zijn veelal...