Arlt maakt namelijk popmuziek met folkinvloeden. La Langue bevat elf prachtige liedjes over de liefde en het leven, waarin geen enkele electrische gitaar te horen is. De sterrenrol is namelijk weggelegd voor de akoestische gitaar, die op zo’n hoog niveau bespeeld wordt dat de meeste snaren-aaiers er jaloers van zullen worden. Ook Eloïse’s zang, hier en daar afgewisseld door de wat zwaardere stem van gitarist Sing Sing, komt goed uit de verf. Het klinkt misschien een beetje cliché-Frans met een hoog arty-farty-factor, maar in een nummer als ‘Des Haut En Bas’ luister je met open mond naar de prachtige vocalen.
Helaas zijn er twee grote valkuilen voor Arlt. Ten eerste is er de Franstaligheid van de band. Frans is in ieder geval in Nederland geen taal die door erg veel mensen gesproken wordt en zelfs al spreek je ‘em wel, dan nog ligt de drempel om naar Franse folk/popmuziek te gaan luisteren erg hoog. Arlt is immers geen Alizee of andere one-hit-wonder productie waarbij de songteksten niets uitmaken.
En dan is er nog het probleem dat het verschil tussen Arlt en de duizend andere (vaak wél Engels- of Nederlandstalige) popgroepjes die mooie liedjes zingen met een akoestische gitaar in de hand, eigenlijk erg klein is. Arlt is net ietsjes meer folk, maar niet genoeg om de gemiddelde muziekliefhebber ervan te overtuigen dat ze meer voorstellen dan een Franse versie van Belle and Sebastian. Kortom, La Langue is een fijnproeversalbum voor een piepklein publiek.
Asylum on the Hill - Passage to the Puzzle FactoryEen cd waarop Danko Jones te horen is, staat al snel vol cliché...
That Summer - Near Miss Het is al een tijd geleden dat David Sanson (beter bekend als That Summer )...