.jpg)
Arlt bestaat uit Éloïse Decazes (zang en handpercussie), Sing Sing (zang en gitaar) en Mocke (gitaar). Het drietal maakt nogal experimentele singer-songwritermuziek, die minimaal klinkt en veelal repetitief van aard is. De band heeft zich hiervoor laten beïnvloeden door bijvoorbeeld Velvet Underground, folk en krautrock. En daarnaast dus door Franse chansons.
Na de release van het debuutalbum La Langue treedt Arlt veel op in Frankrijk, Canada en de Verenigde Staten. Zo staan ze bijvoorbeeld in het voorprogramma van The National, tijdens de High Violet-tournee. Feu La Figure wordt vervolgens in Montreal opgenomen met behulp van producer/engineer Radwan Ghazi Moumneh. Deze werkte eerder met onder andere Suuns.
Zoals gezegd is de muziek van Arlt minimaal en repetitief. Vaak zijn de nummers gebaseerd op een enkel akoestisch gitaarloopje en omdat je de Franse teksten niet of nauwelijks kunt verstaan (uw recensent is deze taal tenminste niet machtig), wordt het allemaal al snel wat eentonig. Daarnaast zingen Éloïse Decazes en Sing Sing nou ook niet bepaald de sterren van de hemel. Hun vocalen passen uitstekend bij de muziek, maar daar is ook alles mee gezegd. De stem van Decazes doet in de verte wel wat denken aan die van Velvet Underground chanteuse Nico, maar de zangeres weet bij lange na niet dezelfde betovering op te roepen.
De meeste songs op Feu La Figure zijn vrij rustig, maar het album opent met het wat zenuwachtig aandoende ‘Le Pistolet’. Ook ‘Rhinocéros’ en ‘Chien Mort, Mi Amor’ zijn uptempo. Deze laatste song klokt ruim boven de zeven minuten en is met afstand de beste op Feu La Figure. ‘Chien Mort, Mi Amor’ is een experimentele song met een duidelijke krautrock-invloed. Het nummer heeft een repetitieve basis, maar daar overheen gebeurt van alles. In ‘Chien Mort, Mi Amor’ lijkt eigenlijk meer te gebeuren dan in de andere negen songs op het album bij elkaar.
Als Arlt een plaat had volgespeeld met tracks in de lijn van ‘Chien Mort, Mi Amor’, had dat echt een mooi album kunnen worden. Helaas heeft de band echter gekozen voor overwegend rustige en eerlijk gezegd nogal saaie songs met titels als ‘La Ville Est Triste’, ‘Sans Mes Bras’ en ‘Le Périscope’. Gemiste kans.
.jpg)
Metric - SyntheticaDrie jaar geleden bracht Metric Fantasies uit, het meest toegankelijke...
.jpg)
Jim Lockey & The Solemn Sun - Death Lekker opbeurende titel. Maar ach, toen ik Leo Blokhuis een keer hoorde...