Waar Youth Novels namelijk vol staat met popliedjes die al even schattig als catchy zijn, heeft Lykke Li op Wounded Rhymes gekozen voor volwassen drama. Het begint al in het openingsnummer ‘Youth Knows No Pain’. Doffe drumslagen en een orgel ondersteunen Li’s knallende boodschap: “give yourself completely”, “do it all,” want: “youth knows no pain”. Het verlegen tienerpiepje dat op Youth Novels nog zong “in la-la-la-la-la-love with you” te zijn, zingt hier uit volle borst de ene emotionele boodschap na de andere. Lykke Li is niet meer het Zweedse popmeisje. Ze is een krachtige Zweedse vrouw.
De meeste nummers op Wounded Rhymes zijn wat de albumtitel zegt: wounded rhymes. Het pijnlijkste hoogtepunt is ‘Unrequited Love’, een minimalistisch klaaglied over onbeantwoorde liefde. Li laat met dit nummer ook horen een geweldige zangstem te hebben (denk Nelly Furtado, maar dan met gevoel). Tegenover diepere tracks over emotionele wonden staat de directheid van liefdeslied ‘I Follow Rivers’ en seks-anthem ‘Get Some’. Probeer Lykke Li nog maar eens te zien als schattig popprinsesje wanneer ze jou haar lichaam belooft met de woorden: “I’m a prostitute, you gone get some”.
Maar het meest geweldige aan Wounded Rhymes is niet de diepgang van de meeste nummers, de nog steeds pakkende refreinen van de directere liedjes of Li’s niet te missen groei als persoon, zangeres en artiest. Het is de ongepolijste productie die de show steelt. Wounded Rhymes klinkt niet als een album dat is ontstaan in een nette studio, maar als een plaat die in één take is opgenomen in een gure grot. De drumslagen galmen de rotsopening uit en Lykke’s stem tolt vol wanhoop in de rondte wanneer zij roept om de aandacht van ‘Jerome’ of stelt last te hebben van de ‘Rich Kid Blues’. Het doopt Wounded Rhymes tot een oersterk tweede album van een stoere, sexy pop-amazone waar we nog veel van gaan horen in de toekomst.
Kakkmaddafakka - HestAls je regelmatig cd’s recenseert, krijg je uiteraard de meest vreemde...
Seth Lakeman - Hearts & Minds Folk is tegenwoordig populair en dus schieten folk-acts als paddenstoelen uit...