Finn heeft zich absoluut niet ingehouden bij het maken van deze langspeler. Van zonsopgang tot zonsondergang werkte hij eraan, wat een hoop werk geweest moet zijn wanneer je zoveel partijen moet inspelen en opnemen. Er zat dan ook drie jaar tussen zijn vorige werk en The Nihilist. Al die noeste arbeid en het uitgebreide instrumentarium hebben heel diverse nummers opgeleverd, die soms erg goed uit de verf komen. Zo zijn 'Snug As Fuck' en 'Helena Bonham Carter' erg lekkere liedjes met een fijne groove, die ook blijven hangen. Maar andere tracks zijn minder makkelijk verteerbaar, zoals het titelstuk 'The Nihilist', dat erg experimenteel is en heel verwarrend overkomt.
En dat gebeurt vaker op de plaat, die over de helft steeds meer wegzakt en steeds lastiger te behappen valt. Alles staat zo bol van de ideeën, moeilijke wendingen en andere vondsten, dat de liedjes uit het oog verloren worden. Finn heeft hard geprobeerd geen standaard composities te maken, waardoor hij is vergeten dat het uiteindelijk om het liedje hoort te draaien. Hij heeft zich laten verleiden alles zo vol te stoppen, dat een groot deel van de nummers uit zijn voegen barst, maar aan de andere kant onaf voelen. Daarom willen bijvoorbeeld ‘Miracle Glance’ en ‘Arrow’ maar niet beklijven en duizelt het je als luisteraar wel na ze gehoord te hebben.
Het is jammer dat Finn zich voornamelijk heeft bezig gehouden met het niet standaard laten klinken van zijn composities, moeilijk doen om het moeilijk doen, zo lijkt het. Hierdoor komt het album over als een verzameling ideeën, die zeker interessant zijn, maar niet altijd als een afgerond geheel klinken. En dat is erg jammer, want iemand met zijn talent zou ook zonder het onnodig ingewikkeld te maken, originele liedjes moeten kunnen schrijven.
.jpg)
Christina Perri - Head Or HeartTwijfel staat aan de basis van Head Or Heart , het tweede album van...
.jpg)
Milow - Silver Livings Met het WK voetbal op zijn einde begint het terugkijken naar hoogtepunten,...