Love kan niet tippen aan het werk van de Canadese postrock-grootheden. McMahons stemgeluid valt meermaals van prettig laconiek terug in de categorie zeurderig. In ‘Sixteen’ zit er ook nog eens een vervelende echo op de zang. McMahon probeert naast intieme teksten soms grote boodschappen over te brengen. “Have yourself a good time”, zingt hij in ‘Lonely Richard’. Het komt allesbehalve inspirerend over, al sluit het aan bij het vertelperspectief.
Het duo ‘Lilac In Hand’ en ‘Rocket Flare’ vormt een sterk hart van het album. Eerstgenoemde is een rijk georkestreerd folknummer, zonder meer te willen zijn dan dat. ‘Rocket Flare’ is in vergelijking met zijn voorganger meer melancholisch. De verschillende gitaarlijnen in het nummer lijken volledig op zich te staan. De ervaring van Menuck en Bryant ligt ongetwijfeld ten grondslag aan het feit dat desondanks alles op zijn plek valt. Langzaam komt de basgitaar opzetten om het nummer de nodige power te geven.
Met de felle garagerock van ‘I Can’t Dig It’, het is inderdaad even schrikken, slaat Amen Dunes de plank mis. Qua rommelige productie voldoet het zonder meer aan de garagecriteria, maar het past totaal niet bij de rest. Het is kenmerkend voor Love dat het daaropvolgende nummer prachtig is. Getrommel op bongo’s, zware pianoaanslagen en een prachtige tekst over een onbereikbare liefde zijn een mooi eindschot voor een wisselvallig album.
.jpg)
Mac DeMarco - Salad Days Mac DeMarco is nog maar 23 jaar, maar timmert al hard aan de weg. Inmiddels...
.jpg)
Navarone - Vim And Vigor De vijf heren van het Nijmeegse Navarone zijn sinds 2008 muzikaal actief en...