Hierop heeft het viertal weer wat aan het geluid geschaafd en klinken er minder zware gitaren en meer electronica doorheen. Dat wil niet zeggen dat het geen rockmuziek meer is, maar de band weet het steeds beter in balans te brengen en krijgt daardoor meer een meer een eigen smoel, ondanks dat David Bowie nooit ver weg is. Dit is al goed te horen in het openings- en titelnummer ‘Welcome To Strange Paradise’ met daarin een fijne keyboard hook die af en toe de kop opsteekt. Halverwege de plaat wordt dit nog eens dunnetjes over gedaan in een soort korte reprise ‘Strange Paradise’ met daarin een hoofdrol voor een orgel.
Het is een sterk begin van een over het algemeen prettige plaat, waarop bijna traditioneel weer een aantal hitwaardige nummers staan zoals ‘Shit To Gold’ en ‘The Sound Of Sea’, die dan ook als single uitgebracht zijn. Bij iedere plaat weet de band wel weer een aantal van dit soort nummers te schrijven. Daar tussendoor staan nummers die minder hitgevoelig zijn en wat meer moeite van de luisteraar verwachten. The Van Jets is een band die af en toe wat schuurt en wringt, wat de spanningsboog ten goede komt. Vaak zingt zanger Johannes Verschaeve wat staccato en gaat de rest van de band hier in mee, wat je terug kunt horen in bijvoorbeeld ‘Carpet Man’ en het electronische, blikkerige ‘Lady Lazarus’.
Het is tegelijkertijd bewonderenswaardig en moedig van The Van Jets dat ze continu aan hun geluid blijven werken, in plaats van hetzelfde kunstje te herhalen. De invloeden uit de glamrock en garagerock zijn nog volop aanwezig, maar inmiddels drukken ze daar overtuigend hun eigen stempel op. Ze zijn deze zomer weer veelvuldig op de Belgische festivals te vinden, dus ga ze zeker eens bekijken, mocht je de kans krijgen.
.jpg)
Like A Storm - Awaken The Fire!Het relatief onbekende Like A Storm bestaat uit drie broers: Chris, Matt en...
.jpg)
Alabama Shakes - Sound & Colour Het kan mooi en bijzonder lopen in het leven: zo ongeveer zes jaar geleden...