Het is de eerste keer dat het dus wat langer duurde voordat ze met een nieuw album op de proppen komen. Hoe het ook genoemd mag worden, de band ziet Tiny Rewards zelf als een dozijn liedjes van een 18 maanden durend experiment om iets anders te doen. Dat experiment mag geslaagd heten, want anders is het zeker. Ze zijn nu veel meer gegaan voor het zweverige en dromerige landschap waarin de songtekst zich kan begeven. Dit is overigens niet geheel toevallig, want de experimenten zijn voortgekomen uit enkele kansen die ze hebben gekregen. Zo mochten ze een serie aan short films maken voor het Glasgow Film Festival, en werd hun voormalig werk bewerkt voor een optreden met het Royal Scottish National Orchestra.
De stijl is zelfs zodanig omgeslagen dat de vraag of de genre-betiteling van folk nog wel op zijn plaats is. De toon is somber en beheerst, maar je hoort in alles af dat ze goed weten wat ze doen en dat ze niet bang zijn om dat te doen. Ze weten exact wie ze zijn. Het is geen maffe zet à la Mumford & Sons om anders te zijn, het is een natuurlijke ontwikkeling geweest. Vergelijkingen met acts als Sufjan Stevens, The Postal Service en The National zijn meer dan genoeg op hun plaats. Het is Admiral Fallow op zijn meest kleurrijkst in instrumenten.
Zelfs geven ze eerlijk toe dat ze nog niet zo populair zijn als ze willen zijn. Ze zijn al blij met een bezoekersaantal van 15 bezoekers, omdat dat nog altijd meer dan 14 is. Vandaar dat ze zich deze verandering in stijl kunnen veroorloven. Het geeft ze een breder werkveld, dat meer mensen zal aanspreken. Muzikaal gezien wordt het album een beetje vermoeiend naar het einde toe. Men mist toch dat opzwepende zetje van de folk in de voorgaande albums, dus het mag duidelijk zijn dat Tiny Rewards bedoeld is voor nieuwe fans.
.jpg)
Op zoek naar Johan - Weg Uit De StadWanneer men uit Brabantse muziek denkt, schieten de eerste gedachten...
.jpg)
Sea + Air - Evropi Sea + Air omvat het muzikale huwelijk tussen de Griekse Elini Zafiriadou en...